Beni Akrabalarıma Hasret Bıraktılar

Mahallemizdeki apartmanların balkonları ışıl ışıl…

Yeni bir yıla yeni bir doğuşa göz kırpıyor ışıklar…

Ömrümüzden bir yıl daha eksiliyor.

Eksiliyoruz…

Her an her saniye her gün her sene biraz daha eksiliyoruz. 

Kim bilir belkide, eksile eksile çoğalıyoruz. 

Geçen haftaki yazımda gurbetteki iki taziye evini yazmıştım. 

Bu hafta taziyelere biz ev sahipliği yapıyoruz. Sevdiklerimiz sonbahar yaprakları gibi dökülüyorlar. 

Daha dün aynı sokakta, aynı sofrada, aynı odada aynı karede birlikte olduklarımız bu gün yok artık aramızda. 

Gün geçmiyor ki ölüm haberi almayalım.

Kimimizin babası, kimimizin annesi, kimimizin kardeşi sanki zemheri soğuklarına kalmak istemiyorcasına bir bir ayrılıyorlar aramızdan. 

Yazımın başına oturduğumda yine bir ölüm haberi ile sarsılıyorum. 

 Her gün biraz daha yalnızlaşıyoruz.

Önce babam, sonra kayınvalidem, sonra anam derken şimdide eşimin kız kardeşi ayrıldı aramızdan. Geride dört körpe çocuğu öksüz kaldı. İlkinin daha geçenlerde sözü kesilmişti. Önümüzdeki günlerde bir başka gurbete gelin giderken yanında annesi olmayacak.

Eşim hemen her gece kardeşi ile görüntülü telefonla uzun uzun konuşurdu.

Çocukluklarından, ilkokul günlerinden, komşudan aldıkları ödünç kalemle yaptıkları ödevlerden, yokluk ve yoksulluk günlerinden konuşurlardı. Bende kulak misafiri olurdum o konuşmalara. Çoğu bildik konuşmalardı.

Aynı köyde büyümüştük. 

En son 2015’te anamın cenazesinde buluşmuşlardı birbiri ile. Aynı evde, aynı sokakta büyüyeceksiniz, aynı okulda okuyacaksınız sonra gurbetleri vatan edinecek ve yıllarca görüşemeyeceksiniz.

Önceleri hemen her yaz görüşür buluşurlardı ülkelerinde. Son beş yıldır hasrett