[Harun Tokak] ‘Yanık Çöl Gecelerinde Yankılanan Ya Leyl sesleri'

Hazan mevsiminin bütün melalinin üzerimize abandığı bir sonbahar sabahı telefonum çalıyor.

MC Televizyonu Genel Müdürü Remzi Ketenci Bey her zamanki zarafetiyle  ile, “Yarın sizi ana habere konuk almak istiyoruz.” diyor.

Önce Mevlit Kandili dolayısıyla olduğunu düşünüyorum.

“Olur.” diyorum.

“Yeni kitabınızı konuşacağız” diyor.

“Yeni kitabım mı?” diyorum.

“Haberiniz yok muydu?” diyor. “Ben Medine, çıkmış.”

Hayalim yedi yıl öncesine gidiyor.

2015 sonbaharına…

Kutlu Nebi’nin köyündeyiz.

O’nun komşuluğunda kılınan namazlar…Cennet Bahçesi’nde geçirilen saadetli saatler…Kubbe-i Hadra’nın önünde dünyanın dört bir yanından gelmiş her renkten insanların gözyaşlarına boğularak; "Esselamü aleyke ya Rasulallah" deyişleri…Minarelerden mavi ufuklara kanatlanan ezanlar…Her koldan nurlu ırmaklar gibi insanların Peygamber Mescidi’ne akması… 

Ancak rüyalarda görülebilecek muhteşem manzaralar. 

Ancak her saadetin bir sonu var.

Ve bir gün ayrılık vakti gelip çatıyor.

Medine'den ayrılırken çok ağlıyoruz.

Bu, sadece bir şehirden ya da bir Sevgiliden ayrılmak değil. Belki o şehrin tarih boyunca yaşadığı bütün ayrılıkların güz gülleri gibi kucağımıza yığılması da değil. Gidecek bir yurdumuzun olmaması da bizi ayrıca kahrediyor. Tıpkı, 1917’de Peygamber köyünü kahramanca savunan Mehmetçiklerin gidecekleri bir vatanlarının olmadığı gibi

Arif Nihat Asya’nın,