[Harun Tokak] Çoban Çeşmesi

1975 sonbaharı…

Yine yollardayım. İzmir yollarında. Yüzümü otobüsün camına dayamış dışarı bakıyorum. Bağlar, bahçeler, ağaçlar akıp gidiyor. Dağlar, denizler, Yüce Yaratıcı’nın ihtişamını haykırırken, derinlere doğru uzayıp giden ışıltılı üzüm bahçelerindeki asmaların dallarından diplerine bereket damlıyor. 

Otobüs İzmir Garajı’nda duruyor. Otogar cazgırlarının tacizkar çığırtkanlıkları, dondurmacı ve limonatacıların gürültüleriyle, bayıltan arabesk nağmeleri arasında uzaklardan belli belirsiz bir ezan sesi duyuluyor. O ezan sesi, yabancısı olduğum bu sahil şehrinde aşina bir şeyler aradığım o ilk anlarda ruhuma bir nefes oluyor. 

Konak’a giden bir otobüse biniyorum. Uçsuz-bucaksız bir deniz gözlerimin önünde. Caddeler, sokaklar kum gibi insan kaynıyor. Konak’ta otobüs değiştiriyorum. Otobüs Varyant’ı döne döne çıkarken benim de başım dönüyor. 

Dev gökdelenler, ağaçlar, insanlar gözümün önünden akıp gidiyorlar. Koca şehirde kaybolmaktan, yok olmaktan korku