[Harun Tokak] En Saadetli sahneler

Dışarda İskandinav baharlarına has pırıl pırıl bir gök var. 

Sokağımızdaki ağaçların taze kuşluk güneşinde parlayan zümrüt yeşili iri yaprakları, denizden esen imbatlarla baharın keyfini çıkarıyor. 

Sokağın başında eski bir dostu bekliyorum. 

Onu görmeyeli on yıl oldu. 

Telefonda, “ahir ömrümde hem kadim dostları ziyaret etmek hem de yapılan hizmetleri yerinde görmek istiyorum” demişti. Uğradığı yerlerden tatlı tatlı bahar esintileri geliyordu;

“Bu yaşta bu nasıl bir yolculuk?” 

O yeryüzünü cennete çevirme azmiyle dur durak bilmeden koşan bir küheylandı.

İnsanlar yeryüzünü cennete çevirmenin çok hayallerini kurmuşlardı. Bu amaçla nice yazarlar ütopya adı verilen eserler ortaya koymuş, nice sistem ve ideolojiler bu amaçla ortaya çıkmıştı.

Bunların çoğu hayal dünyasında kalmıştı.

Fârâbî Medînetü’l-Fâzıla‘sında ütopik kalmış, Eflatun da ‘Cumhuriyet’inde ütopik bir devleti anlatmıştı. Karl Marks’ın, yirminci yüzyıl boyunca dünyanın yarısına hükmettiği coğrafyada yaşayan insanların iki dünyasını da karartan ‘komünist ütopya’sının nelere mal olduğu herkesin malumu.

Ütopik yazarlardan Campanella ise, yeryüzündeki özgür ve ideal devleti anlattığı ‘Güneş Devleti’ adlı eserinde Osmanlı toplumunun 16. ve 17. yüzyıllarda Muhammedî çizgide yaşanan parlak medeniyetinden ilham almışsa da o devirlerde çok geride kaldı.

Kahramanlar devri on sekizinci yüzyılda kapandı.

Lakin 20. Asrın nasibine iki kahraman birden düştü.

Bediüzzaman Barla dağlarında, ağaçların dalları arasındaki gökyüzü kulübelerinde asrın yükünü omuzlayacak ideal insa