[Harun Tokak] Her Şey Güzel Olacak

Yıllar sonra yeniden gördüm onu.

Bir akşam alacasında, eski konağın ahşap pervazlı dar

penceresinden sokağa bakıyordum. Dışarda incecikten bir kar yağıyordu.

Saf bir elmas gibi kristalleşen gökyüzünden yağan karın altında hafif sekerek yürüyordu.

Üşüyen sokak lambasının loş ışığında dikkatlice baktım, oydu.

Karda düşmemek için bir eliyle yanındaki gencin omzuna tutunarak yürüyordu.

Doğunun sarp yollarında bir küheylan gibi koşan insan düz yolda zor yürüyordu.

Çatı arasındaki odamın ahşap penceresinden “Hacı Murad!” diye seslendim.

Başını kaldırınca, beni gördü. Kar kelebekleri arasından gülümsedi.

Gurbetin bu ilk gününde eski bir dostla karşılaşmak yangın yeri yüreğime, umutsuz bir orman yangınının üzerine yağan sürpriz yaz yağmurları gibi geldi.

Sonradan anlayacaktık ki gurbet günleri hep böyle soğuk, yüreklerimiz hep yangın yeri

olacaktı. Ahmet Kaya’nın dediği gibi mesele yorgan ya da kalorifer meselesi değil, memleket meselesi idi. İnsanın gurbette kışın da yazın da hep üşüyeceğini öğrenecektik.

“Hangi rüzgâr attı?” dedi Hacı Murad.

“Hangi dala konacağını bilemeyen yuvasız kuşlar gibi olduk.” dedim. “Ülkemizin hali malum işte! Arkadaşlarımızı bir bir tutukluyorlar. Anamı köyümüzün mezarlığına alelacele

defnettikten sonra hemen çıktım Türkiye’den.

Bir gece, rüyamda kalabalık bir polis grubu apartmanımıza geldi. Bana, beni sordular.

Onlara üçüncü kattaki oturduğum daireyi göstererek aralarında geçip gittim.

Arkadaşlar hep, çıksan iyi olur, diyorlardı ama rüyanın bana yapılan son ikaz olduğunu hissetti kalbim.