[Harun Tokak] Hey Gidi Günler

Sarı saçlarını güz rüzgarlarında savuran bir sonbahar sabahında minyatür bir bahçeye dönüştürdüğüm evimin küçük balkonunda oturuyorum.

Bahçe dediysem köydeki bahçemizin kokularını getirsin diye diktiğim asma, hanımeli, gül, karanfil, reyhan, nane gibi birkaç çiçek birkaç fidan.

Akşamları mis gibi kokuyorlar. O kokular beni ta bizim oralara alıp götürüyor.

Evin karşısında yapılan yeni parkı ağaçlandırıyorlar.

Ne de olsa sonbahar biraz da ekim mevsimi.

Lakin önümüz kış ve buralar karı, boranı çok bol olan Kuzey ülkeleri. 

Kara-buza dayanıklı olan sedir, servi, çam gibi ağaçlar dikiyorlar.

Balkonda otururken bir habere mıhlanıyor gözlerim.

Fotoğrafta Hocaefendi yeni çıkan “Gönül Nağmeleri” kitabını inceliyor. 

Yüzünde dokunduğu her şeyi gurbet renkleriyle giydiren sonbahar güneşinin zarif ve zengin hissiliği var.

Kim bilir neler hissediyor, neler?

Sayfaların satırların arasından yakın bir geçmişte Ege Camilerinden, minare gölgelerinden yükselen çığlıkların, gözyaşı çağlayanlarının sesi duyuluyor.

Fedakarlıklarıyla bir devre damgasını vuran ışık süvarileri fırlıyor sayfalardan, satırlardan. 

Hey gidi günler… 

Anadolu’nun her yerinden insanların, okyanusa kavuşmaya hasret nehirler gibi o sese koştuğu günler… 

Her cuma sabahı daha güneş doğmadan güneşe başlayan yolculuklar. 

Bu bizim bildiğimiz yolculuklardan değil; bu coşkunca akışın içinde işçisinden, iş adamına, memurundan bürokratına, öğrencisinden öğretmenine, doktorundan profesörüne her sınıftan insanın olduğu yolculuklar.

<