[Harun Tokak] Kuyunun Dibindeki Dua

Arabamız, yaz güneşinin ışıklarında yıkanan gür ormanların arasındaki hıyaban yoldan hızla ilerliyor.

Yollar, ağaçlar, yamaçlar gibi duygular da apaydın.

Yeşilin koynundaki sarı renkli eski bir şatonun önünde duruyor arabamız. Eski şatonun ahşap pencerelerinden taşan çocuk cıvıltıları karşılıyor bizi.

İçeri girdimizde bir de ne görelim.

Yaşları on üç, on dört olan yirmi kadar orta okul öğrencisi kitap okuyorlar.

Yüzleri pırıl pırıl

Sanırsınız gökteki melekler yere inmiş.

Herkesin tatil için bir yerlere gittiği bu mevsimde onlar başlarındaki ağabeyleri  ile tabiatın bu müstesna köşesinde kitap okumak için bir araya gelmişler.

Vakar ve duruşuyla sanki büyümüş de küçülmüş bir öğrenci, “biz bu gurbet diyarında bir avuç insanız dünyadaki bu kadar kötülüğe karşı ne yapabiliriz” diyor.

Bu soru tabiatın bağrındaki kamp evinde sohbetini kapılarını aralıyor.

Onlarla tatlı bir sohbet başlıyor.

Birkaç gün önce de kız öğrencilerimizle bir araya gelmiştik, diyorum. Onlar benden Hocaefendi’nin bir avuç öğrenci ile başlattığı ilk kampları sordu.

Lakin ben o destansı kamplara yetişememiştim. 

Mehmet Yıldız Hocamızdan yardım istedim.

“Bu kızlarımız Hocaefendi’nin ilk kamplarını soruyorlar” dedim.

“Ben Hocafendi ile ilk kampı Avcılar’ da yaptım” diyerek başladı anlatmaya;

 “Kaz Dağları’nın eteklerinde Avcılar adında bir köy vardı.

Kampımız o köye yakın bir yerdeydi. Buranın manzarası cidden çok güzeldi. Geceler su sesi, yaprak hışırtısı, kuş cıvıltısı, Kur’an sesi, b