[Harun Tokak] Melekler Evi

Sarı ve yeşilin en tatlı tonlarında titreyen ormanların arasında kıvrılıp giden ıslak yoldan kuzeye doğru gidiyoruz. Bereketli sonbahar yağmurları yağıyor. 

Uzakta bir kasaba görünüyor.

Melekler ellerindeki çıralarla bulutları tutuşturuyor. Gökte çakan şimşeklerle yer gök aydınlanıyor.

Gökte gürültüler kopuyor.

Yıldırımlar yükseklere iniyor.

Melekler gürlüyor;

“Yağmur geliyor.”

Sonra gözyaşı sağanağı başlıyor. 

Kasabanın üzerine gökten melek yağıyor.

 Yağmur damlaları meleklerin kanatlarında yere iniyor.

Kasabanın girişindeki tabelada, “Angel Holme” yazıyor. 

Burası nedense bana çok gizemli bir kasaba gibi geliyor.

Burada gerçekten melekler mi yaşıyor yoksa “Melekler Evi” filminde olduğu gibi alakasız bir isim mi? 

Evleri, sokakları, caddeleri, insanları diğer şehirlerden, kasabalardan farklı değil. Bir an hayal kırıklığı yaşıyorum. Zaten bu günlerde en çok yaşadığımız şey değil mi?

Çoğu kere kavuşmalar büyük hayal kırıklıkları yaşatabiliyor.

Uzaktan sevmelerse bazan efsaneleşiyor.

Güzel bir rüyadan uyanan çocuk gibi kendimi kötü hissediyorum. 

Acaba bir zamanlar buraya Hazreti İsa’nın yeryüzü melekleri olan Havarileri uğramış olabilir mi? 

Arabamız tek katlı bir binanın önünde duruyor.

Evin önündeki yolda çocuklar oyun oynuyorlar. Oyuna öylesine kendilerini kaptırmışlar ki bizim geldiğimizi fark etmiyorlar bile. 

‘‘İşte, kasabanın masum melekleri bunl