[Harun Tokak] Yedi Ağlayanlar

Gurbetteki odamda bir başıma oturuyorum.

Ahmet Kurucan Hoca’mızın yeni çıkan kitabı “Hatırdan Satıra”yı okuyorum.

Sabahtan beri havada yağmur sıcağı var. 

Gün batımına doğru beyaz bulutlar önce griye sonra siyaha boyanıyor. Sağa sola telaşlı telaşlı koşmaya başlıyorlar. Sonra ahırdan kurtulmuş atlar gibi ansızın boşanıyorlar. 

Ağaçlar, yollar, çiçekler ağlamaya duruyor.

Toprak ağlıyor, sular ağlıyor.

Siyah bulutlara sarınmış yıldızlar, kehkeşanlar, asuman ağlıyor.

Bütün cihan ağlıyor.

Hasılı her bir varlık kendince ağlıyor. 

Sanki bütün varlıklar mah-ı Muharremde olduklarının farkında. 

Rüzgârın sililerinden kaçan yağmurlar penceremi dövüyor.

Yağmur musikisi eşliğinde okumak daha bir romantik oluyor.

Hele bir de okunan kitap güzel olursa tadına doyulmuyor.

Ahmet Hoca’mızın kitabı, Hocaefendi’den ders okuduğu yıllardaki birbirinden değerli hatıralarla bezeli.

Hocaefendi ikliminde geçen kısa bir döneme ışık tutuyor.

Fakat o kısa dönem bile, Enes Ergene’nin tabiri ile, Osmanlı ulema geleneğinin son temsilcilerinden biri olduğunu çok güçlü bir şekilde haykırıyor.

Bir ufuk insanı olan Hocaefendi’nin davasını dantel dantel ördüğü görülüyor.

 “Ağlamak Ağlamak Ağlamak” bölümüne gelince kitapta ağlamaya duruyor. Sayfalar, satırlar ıslanıyor.

Kitap da sanki Mah-ı Muharrem olduğunun farkında. 

Alvarlı Efe Hazretleri,

Cihanın sahibinden bir yudum su kıskanılmış aah! 

Fırat ağlar, Murat ağlar, zemin-ü asuman ağ