'Hayatımın en zor geçen iki saati'

Yazmak mı daha hayırlı susmak mı? Çok düşündüm. Uyuyamadım düşünmekten. Bana bunca gözyaşını döktüren, annemin içine ateş salan, insanların kafasına yüzlerce soru işareti atan böyle bir olay karşısında susmanın anlamı bir yere kadar geldi benimle. Sonra “yaz” dedi içim. Kafamdan geçenleri gönlümden akıp gidenleri ya durup öylece izleyecektim ya da insanların az çok haberdar olması için elimden geleni yapacak, kalemimin gücü yettiğince yazacaktım.

Ben üzülünce ne yapacağımı bilemem hemen ağlamak gelir. Gözyaşları gelir destek için bir bir. Kendimi ifade edemem. Sorulan soruları, konuşulanları algılayamam doğru düzgün. Mantıklı cümleler kuramaz öylece kalakalırım. O gün de öyle oldu. Daha gün doğmamıştı ki kapımızı çaldılar. Rüya mı gerçek mi olduğunu anlamaya çalışırken eşimi emniyete götürdüler. Polislerin polis olduğunu algılayamayışım ve onların kargo için geldiklerini zannetmem durumdan ne kadar bihaber olduğumu kanıtlar sanırım. “Bu saatte postanın gelmesi çok saçma” diye kendi kendime konuşup bir taraftan da başörtümü alıp eteğimi giyerken eşimle sonradan polis olduklarını anlayacağım adamların konuşmasını dinlemeye çalıştım. “Üstüne rahat bir şeyler giy yanına bir şey alma” dediklerinde yavaş yavaş ayılıyordum. Eşim odaya gelip gardırobun önünde bir sağa bir sola “ne giyeyim” diye dolaşırken onun da kendine gelemediğini anlamıştım. Altına kot pantolonunu giyerken eşimin ellerinin titremeye başladığını fark ettim. Hiçbir şey diyemedim o da demedi.

Götürdüler eşimi. Sabah altı buçuktan sekiz buçuğa yatakta öylece oturdum. Hayatımın en zor geçen iki saatinde her şeyi düşündüm. Hayatımızı didik didik ettim. Suçumuz neydi? İyi yaşamaya çalışmaktan, daha iyi kul olma, daha iyi insan olma çabası göstermekten başka ne yapmıştık? Hayatımın her döneminde dürüst olmaya çalıştım, kimsenin hakkını yememeye fazlasıyla özen gösterdim. Daima mazlûmun ve mağdurun yanında durdum. Hakk’a daha iyi