Hocaefendi'nin dersleri ve İmam Hatipli olmak

ABDULLAH AYMAZ 

İzmir İmam-Hatip Yurdu’nda kalmak için ilkokul mezunları Konak Devlet Hastanesi’nden Heyet Raporu alma mecburiyeti vardı. Fakat bu öğrencilere çok ağıra patlıyordu. 1960 sonbaharında karşılaştığımız manzara hiç iç açıcı değildi. 20-30 kişi birden doktorların karşısına çıkıyorduk. Bazıları çok kötü davranıyorlardı. İmam-Hatip’te okuyacağımız için kefen hırsızları muamelesi yapıyor, bizleri sözle-tavırla aşağılıyorlardı. Tâ o zaman kendimizi bu toplumda istenilmeyen insanlar zannediyorduk. Bir kompleks başlıyordu. Örneğin belediye otobüsünde bir yere giderken elimizde kitaplar ve çanta olduğu için, “Nerede okuyorsun?” diyenlere maalesef bazı arkadaşlar, İmam-Hatip demek yerine, Namık Kemal veya Atatürk Lisesi gibi isimler söylüyorlardı. Halbuki halk bizleri seviyordu…  İşte sırf bu yüzden İmam-Hatip orta kısmı bitirince, hemen lise için öğretmen okulu gibi yerlere gidenler oluyordu. Bazıları da bir köye öğretmen olarak gidersem camilerde de imamlık yaparım diye düşünüyordu. Ama büyük çoğunluk öyle düşünmüyordu. Fen dersleri iyi olanlar İmam-Hatip Lisesi’ni bitirdikten sonra tıp fakültesine, mühendislik ve mimarlığa gidebilmek için lise bitirmek için fark derslerini verip oralara gidiyorlardı.

Onun için M. Fethullah Gülen Hocaefendi cuma vaazlarından, kursta verdiği fıkıh, tefsir, hadis, kelâm derslerinden farklı olarak cuma akşamını cumartesiye bağlayan gecelerde Tehzib-i Ahlâk dersleri verirdi.  Bunlar sohbet-i cânân edalı idi. Gözyaşları ile anlatılıyor, gözyaşlarıyla dinleniyordu. Aslında asr-ı saadetten, sahabe efendilerimizden verilen misallerle derin bir imanî ve İslamî şuur kazandırılmaya çalışılıyordu. Hem doktor, mühendis, hâkim-savcı olmak gibi düşüncelerin çok üstünde İslam’ı, bilmek, yaşamak ve yaşatmak şuuru aşılanıyordu. Artık aşağılık kompleksi diye bir şey kalmıyordu. Çünkü Cenab-ı Hakk’ın en sevdikleri başta peygamberler, veliler, ulemâ hep bu hizmeti yapmışlardı… Bunun