Hodri Meydan

Yunus Sûresinin 38. âyetinde şöyle buyuruluyor: 

"Yoksa O'nu Peygamber kendiliğinden uydurdu mu diyorlar? De ki, öyle ise eğer iddianızda doğru söyleyenlerden iseniz, siz de ona benzer bir sûre meydana getirin. Bu hususta Allah'tan başka gücünüzün yettiği, güvendiğiniz kim varsa onları da yardıma çağırın".

Tarihen sâbittir ki, Kur'ân'ın bu meydan okuyuşu cevapsız kalmıştır, kalacaktır da. Aslında artık "GEÇTİ ZAMAN-I İMTİHANI..." 

Kur'ân'ın bu meselede yüzü aktır. Evet Kur'ân, o gün bu gündür üslub üstünlüğü ile her devrin edebî dehalarını ezip geçerek cevap veremez halde bırakmıştır. Çünkü bu meydan okuma bütün haşmetiyle günümüzde de vardır ve ilelebed de devam edecektir: "Kendine güvenen ortaya çıksın'"

O devrin anlayışını ele aldığımız zaman görürüz ki, bedevî, nağme meftunudur. Temayülleri, hareketleri, hamleleri, derhal ahenkli bir nağmeye döner. Arap nazmının ölçüsü yani vezni, devenin kısa veya uzun adımlarıdır. Arap neşri tabiatıyla bedevî asıllı olup, Arap edebiyatı da asıl ifadesini muhakkak ki, şiirde bulmuştur.

Baştan başa, süvarilerin patırtısı, Hind çeliğinden mamul kılıçların şakırtısı, şurada burada çınlayan harp nâralarının aksisedası ile dolu bu âhenkli lisân, muhakkak ki, en fazla bir Antara'nın kahramanlık heyecanını veya bir İmri'ül- Kays'ın aşk baygınlığını ifadeye yarayacaktır. Bu lisânın teşbihleri bulutsuz bir gök, hudutsuz bir çöl ve bir kartalın uçuşu veya bir gazâlin süzülüşü

gibi o bölgelere mahsus tabiat manzaralarından alınmıştır. 

Bu lisan o zaman, mistik veya metafizik mefhumları bakımından fakirdir. İlmî, dinî veya felsefî mânâda bir tecrid veya diyalektik anlayışından ise tamamen mahrumdur.

Tabirleri ise, ancak bir bedevînin iç ve dış dünyası için lüzumlu olanlardan ibaret olup asla bir medenînin lugatın