İftiralar Karşısında Ebu Hanife

Bir gün bir adam, Hazret-i İmam  Ebu Hanife’nin meclisinde  şöyle muammalı bir sual sormuştu:

“Cenneti istemeyen, Cehennemden korkmayan, ölü eti yiyen, rükûsuz, secdesiz namaz kılan, görmediği yere şahidlik eden, fitneyi seven, hakkı istemeyen adama ne dersiniz? Bu adam Müslüman mı, kafir mi?”

İmam susmuş, çevresindekilerin cevabını beklemişti. Dinleyenler:

-Bunlar, kafirin sıfatı, dediler. Tebessüm eden İmam:

-Hayır, bu kimse, müminin ta kendisidir, dedikten sonra, şöyle izah yaptı: Adam, Cenneti istemez, çünkü Cennetin sahibinin rızasını kazanmak ister. Cehennemden korkmaz, çünkü Cehennemin sahibinden korkar. Ölü eti yer, çünkü balık eti yemektedir, rükûsuz, secdesiz namaz kılar. Çünkü cenaze namazı kılmaktadır. Görmediğine şahidlik eder. Çünkü Yaradanını görmemiştir. Fitneyi sever, zira âyette, “Malınız ve evladınız fitnedir” buyrulmaktadır. O da malını, evladını sever. Hakkı istemez, çünkü ölüm haktır, ama istenmez.

Bu tevilleri dinleyenler, tebessüm ettiler ve:

-Bizim kâfir dediğimiz aslında kâmil Müslüman çıktı. Ebu Hanife’ye hiçbir yerde laf yoktur, demek zorunda kaldılar.

Ebu Hanife Hazretleri, ilmi tedvin ediyor, aynı mevzuya ait delilleri bir araya toplayarak bahisler, fasıllar tertip edip, meseleleri kayıt ve zabt altına alıyordu. Böyle bir çalışma yeniydi. Olmayan şeyi ihdas etmek gibi bir görünüş arz ediyordu. Bu yüzden aleyhinde konuşanlar çıkıyor, hatta bazıları O’nu zındıklıkla bile itham ediyorlardı. Ebu Hanife’de ise şaşılacak derecede bir sabır ve mukavemet hissi görülüyordu. Heyecanlanmaz, telaşa hiç kapılmazdı.

Bir gün bir adam dilini fazlaca uzattı. Geriden geriye:

-Ey zındık, ey zındık, diye laf atmaya devam etti. E