İmandan doğan cesaret ve saadet

Bu hususu, 1900 yıllarının başında Osmanlı padişahlarından Sultan Reşad’ın Rumeli’ye seyahati münasebetiyle Doğu Anadolu Vilayetleri namına geziye katılan Bediüzzaman Said Nursi’nin tren yolculuğu sırasındaki öğretmenlere olan sohbetini naklederek anlatmaya çalışalım. 

Bediüzzaman, imani ve dini duygunun (yani Hamiyet-i İslamiyenin) en kuvvetli metin ve Arş’tan gelmiş nurani bir zincir, kırılmaz ve kopmaz çok sağlam bir ip, hem de tahrip edilmez ve mağlup olmaz kudsi bir kale olduğunu söyleyince, o öğretmenler kendisine “Delilin nedir? Bu çok büyük davaya büyük ve gayet kuvvetli bir delil lâzım?” derler. 

Tam o sırada tren tünelden çıkar. Onlar başlarını trenin penceresinden çıkarıp bakarlar, altı yaşına girmemiş bir çocuğu trenin geçeceği yolun yanında durmuş görürler. Bediüzzaman öğretmenlere der ki: “İşte bu çocuk lisan-ı hâliyle sualinize tam cevap veriyor. Benim bedeline o masum çocuk, bu seyyar okulumuzda üstadımız olsun. İşte lisan-ı hâli bu gelecek hakikatı söylüyor: Bakınız bu tren, dehşetli gürültüsü ve bağırması ile hem de tünel deliğinden çıkıp hücum ettiği dakikada, geçeceği yola bir metre yakınlıkta o çocuk duruyor. Tren ise, hücumunun tahakkümü ile bağırarak tehdit ediyor: “Bana rast gelenlerin vay haline!.” diyor. O halde, o masum çocuk yerinde durmaya devam ediyor. Mükemmel bir hürriyet, hârika bir cesaret ve kahramanlıkla beş para onun tehdidine ehemmiyet vermiyor. Bu trenin hücumunu hafife alıyor ve kahramancıklığı ile diyor: “Ey tren! Sen gök gürültüsü gibi bağırmanla beni korkutamazsın.” Sebat ve metanetinin lisan-ı hâliyle güya diyor: “Ey tren, sen bir nizamın esirisin. Senin dizginin, seni gezdirenin elindedir. Senin bana tecavüz etmen haddin değil