İmtihan ve sonsuz hazine ümit

İlk insanın yaratılışından bu yana ilk insan da dahil her kulun en çok ihtiyaç duyduğu bir duygunun adıdır ümit. İster inansın ister inanmasın, ister müslüman olsun ister kafir, ister zengin olsun ister fakir, ister beyaz olsun ister siyah, ister kadın olsun ister erkek, ister genç olsun ister ihtiyar... Her insan hayatının herhangi bir anında dayanak noktası olarak elinde avucunda ondan başka bir şeyin kalmadığını hissetmiştir ve var gücüyle ona yaslanmıştır. Yaslandığı o duyguyu devam ettirebilenler muvaffak olmuş, kaybedenler ise her şeylerini onunla birlikte yitirmişlerdir.

İnsanlık tarihi ile birlikte aslında ümit tarihi de başlar. Hz. Adem (as) yani insan, yaratılmışların en seçkini olma payesini elde etmiştir. Daha doğru bir ifadeyle insanı ve tüm varlığı yaratan Allah (cc), insana o payeyi vermiştir. Düşünün bu konumdaki bir varlık, kendisine tembihlenen emrin dışına çıkınca cezalandırılmış ve cennetten çıkarılmıştır. Bu cezanın kaldırılması noktasında insan, ümit kavramını keşfetmiş ve ona dayanarak affedilmeyi beklemiştir. 

Kainatta daha dünya hayatı diye bir şey yokken ümit vardı. Gerek dünya gerekse de ahiret hayatımız adına ümit; zihnimizi, aklımızı, beynimizi, kalbimizi yani bedenimizi ve ruhumuzu besleyen çok güçlü ve sonsuz bir hazineyken olmadığında ya da yitirildiğinde bahsi geçen melekelerimizi beslemeyen aksine onları ümitsizlik girdabı vasıtasıyla yokluğa sürükleyen bir duyguya dönüşür. Doğumdan ölüme kadar olan hayat serencamesinde insanın başına her türlü imtihan gelebilir. Bu imtihanlar, insanın değerlendirme kriterlerine göre iyi ya da kötü olabilir. Dünya hayatının gereği de budur zaten.

Allah (cc) Kur'an-ı Kerim'de; 

"Bakara Suresi, 155. ayet: Andolsun, Biz s