İyiliği korumanın yolu

Zaman zaman kendimize şu soruyu sormamız gerekir: “İyilik neden zorlaştı?” 

Eskiden bir tebessüm, bir tas su, bir selam bile anlam taşırdı. Şimdi ise iyilik, karşılık bekleyen bir pazarlığa, hesaplı bir yatırıma dönüştü. Halbuki iyilik, insan olmanın en sade ve en yüce halidir. Ama iyilik yapmak kadar, onu yıpratmadan koruyabilmek de bir erdemdir. Çünkü iyilik; sadece eylemle değil, niyetle ve istikrarla anlam kazanır.

Ve unutulmamalıdır ki, iyiliği korumanın en doğru yolu da yine iyilikle olur. Zira kırgınlıkla, öfkeyle, hatta haklılıkla bile beslenmeyen bir iyilik; zamanla gücünü yitirir. Gerçek iyilik, incinse de incitmez; çünkü özü güzelliktir.

İyilik, sadece yapmakla değil; onu korumakla da anlam kazanır. 

Zira bir iyilik, şayet karşılık bekleyen bir beklentiye dönüşürse; zamanla yıpranır, anlamını yitirir.

Gerçek iyilik, neticeye değil, niyete bağlıdır. 

Karşıdakinin tavrından bağımsız bir kararlılıkla, sırf iyi olmak için iyi olmaktır aslolan.

Fakat iyilik de incinir... 

Nankörlükle, vefasızlıkla, kötü niyetle karşılaştığında yorulur. 

İşte bu yüzden iyiliği korumanın yolu; hem içsel bir muhasebe, hem de bilinçli bir sabırdır.

İyilik zayıflık değil, bilinçli bir tercihtir. 

Kırılmadan iyilik yapabilmek, incinmeden affedebilmek; irade ve ahlâk derinliği ister.

Ve unutmamak gerekir: 

“İyilik yap denize at, balık bilmezse Hâlık bilir” sözü; halkı küçümsemek için değil, iyiliği niyet ekseninde tutmak içindi