2019 Zulümle Biterken…

Bu dünyadan nice sultanlar, edipler, sanatkarlar… ve nice insan evladı gönüller geçti… Burayı 'misafirhane' bilenler de kendilerini bu dünyanın hakimi bilip, daimi kalacakmış gibi davrananlar da... 

İyi ve kötünün yol ayrımında kimisi kâinatı okuyup anlayarak, tabiattaki güzellikleri temaşa ve tefekkür ederek...kimisi de en vahşi canavarları dahi utandıracak zulümlerle yürüdü öteki aleme… Birileri iyilik duygularıyla sonsuz güzellikler yurduna uçarken… birileri de kötü karakterleriyle yuvarlandı ebedi bir ölüm çukuruna… 

‘Mezarlıklar, kendini vazgeçilmez sananlarla doluyken, yerin üstündeki bu gösteriş de (zulüm de, kin ve haset de) neyin nesi oluyor acaba?’...diye soruyor Mevlana hala aklı başında olan ve bir kalp taşıyan herkese... 

Hal böyleyken, başkalarına acı çektirmek tutkusu nasıl bir alışkanlık haline gelebilir? Kısacık bir ömürde zulüm arzusu nasıl gelişir ve sonunda bir hastalık olur? 

‘Kan ve başkaları üzerinde egemenlik sarhoş eder insanı: Kabalık ve rezillik gelişir; insanın aklına, duygularına ulaşır ve sonunda insan normal olmayan şeylerden zevk almaya başlar. Bir canavar olur. Ve insanlığa, pişmanlık duygusuna, yeniden doğuşa dönmesi hemen hemen olanaksızlaşır. 

Böylesine bir güç sahibi olma isteği salgın bir hastalık gibi bütün topluma bulaşır.” diyor Dostoyevski, Ölü Bir Evden Hatıralar’da… 

Dostoyevski zulüm gördü, ağır işkencelere maruz kaldı… Ölü bir eve ya da bir tabuta benzettiği zor hapishane günlerinden sonra insanların gönlünde yer etti, dünyaya mal oldu. Ona o zulümleri reva görenler ise isimleriyle, cisimleriyle beraber tarihin kirli, karanlık çöplüğünde her seferinde lanetle anılıyorlar.

Bugün, kadın, çoluk çocuk, yaşlı, hasta demeden masum insa