[Kemal Gülen] Küllerinden doğanlar

Ottawa’da bir kermese katıldım. Kışın ortasında bahardan kalma bir gündü. Muhteşem bir resim, ümit bahşeden bir aksiyon. İhtişamlı bir devrin küllerinden yeniden doğan Zümrüd-ü Anka gibiydiler. Daha salona girerken park yerinde başlayan telaşı görmemek olmazdı. Kapının hemen girişinde yer alan mangalın başında usta eller ateşi harlarken, kadınlar, çocuklar ve babalar elleri kolları dolu bir şekilde ana kapıdan giriyorlardı. Anlaşılan zengin bir menü içeride bizi bekliyordu. 

Kültür Merkezi aslında hep gittiğimiz bir yerdi ama bu kez havası başkaydı. Kapıdan girer girmez “bunlar ne zaman adam olacaklar da bizin davamızı omuzlayacaklar” dediğimiz birkaç delikanlı, ellerinde bilet adeta racon kesiyordu. İhtiyaç kadar bileti alıp enfes kokuların bizi davet ettiği salona girdik. Ayıptır söylemesi ellerimle yaptığım, eşimin bana yardım ettiği Erzurum işi kadayıf dolmalarının alıcıları çoktan sıraya girmişti bile. Öncelikle emaneti sahibine teslim ettik sonra muzaffer bir kumandan edasıyla salonu inceledim.

Koca salon masa masa ayrılmış, her masanın arkasında Anadolu’nun temiz ve leziz havasını taşıyan ablalar ve gençler misafirlerini ağırlıyor. Ortada yeme-içme için bırakılan birkaç masada telaşlı telaşlı karın doyuranlar, ayaktakilerden birine çay-kahve siparişi verenler ve yemek masalarının önünde sıra beklerken ayaküstü sohbet edenler. Çoğu tanıdık simalardı. Yeni muhacir, uzaktan selamladığım insanlar da vardı. Biri başkaydı; 1998’de İstanbul’da bir kermeste ilk kez tanışmıştık, aradan 35 sene geçmiş, o hala bir kermesin böreğini-çöreğini yapıyor, ortada dolaşıp genç kuşaklara moral veriyor, yorulanın yerini alıyordu. Elif Açıl abla maşallah yaşına ve hastalıklarına aldırmaksızın, kıymetli eşi Ali Açıl abiyle birlikte hayırda yarışa devam ediyordu.

Masaların arkasında annelerine yardım eden genç kız