[Kemal Gülen] Şehrin ruhuna sızdık

İnsan bilmediğinin düşmanıdır, tanıdıkça sever. Sonbaharın kışa evirildiği bir cumartesi, atladığımız gibi arabaya şehir merkezinin yolunu tuttuk. Maksadımız şehrin kadim bölgesindeki kış hazırlıklarını görmekti. Sarı, yeşil ve kızılın bin tonu karşıladı bizi. Koca koca ağaçların mahzun bakışları arasında sokak sokak gezdik. Bazen ihtişamlı bir çınarın evlatlarına veda edişini yudumlamak için dakikalarca seyrettik. Yazın yeşile boğulan ev önü bahçeleri kışın bembeyaz olur burada, şimdi ise güz yapraklarıyla bize muhteşem bir renk harmonisi sunuyorlar. Hani bitmesini istemediğiniz bir lezzetin sonuna yaklaşırken duyulan ayrılık acısı vardır ya, işte bizdeki duygu da öyleydi. Hem yaz bitsin istemiyoruz hem de sonbaharın güzel yüzünü unutmamak için çaba sarf ediyoruz -bu çelişkiyi sadece biz mi yaşıyoruz- ve biliyoruz ki kış kapıda.

Kütüphaneler ve Topluluk Merkezleri Kanada için çok önemli. En küçük ilçede bile mutlaka derli toplu bir kütüphane bulabilirsiniz ve insanlar buraları ikinci evleri gibi görüyorlar. Oturma grupları var, internet ve günlük gazeteler hizmete amade, ayrıca istediğiniz kitabı alın okuyun eve götürün ve getirin. 

Yola çıkışımızın bir sebebi de daha önce gidip de ziyaret edemediğimiz bir kitap-kafeyi incelemekti. Ottawa’nın böyle sıcak buluşma mekanlarına ihtiyacı var diye düşünüyoruz. İnsanların çoğu hiçbir ruhu olmayan, sadece susuzluğunu giderip karınlarını doyurdukları zincir kafelere gidiyor, mekânın ruhunun insan ruhuna ve bedenine etkisini unutarak. 

Şehrin en popüler caddesinde yürüyoruz, bir kütüphanenin önünden geçtik. Pencereden genç-ihtiyar üç beş insanın tek kişilik masalarda dalıp gittiklerini görünce kütüphaneyi kastederek “insanlar neden bunun gibi free mekân varken, para verip buradan daha az konforlu kitap-kafe gibi ortamlara gitsin ki” diye sordum, dostum om