Kerpiç evde hayat

Bize gelen bir e-maili sizlerle paylaşmak istiyorum:

Arabaya yakıt almak için benzinliğe uğradım. Arabama benzin koyan eleman beni tanıdığı için dedi ki; ‘Ağabey az önce iki müşteri konuşuyordu kulak misafiri oldum. Sizin arkadaşlardan birisi hapse girmiş. Hanımı da üç çocuğu ile birlikte Renkli köyünde kerpiç evde kalıyormuş. Çocuklarını komşuların verdiği çocuk maması ile doyuruyormuş’ dedi,  ‘Adı da Osman’mış. Bir ara bizim burada gazete dağıtıcılığı yapmış’ deyince arkadaşı hatırladım. Benzini aldım ve hemen eve gittim. Hanımı yanıma aldım ve düştük yola. 

Hanım dedi ki;

-‘Bey nereye gidiyoruz?’

-‘Sorma hanım;  Yaklaşık on sene önce üniversiteden mezun olmuş bir talebemiz vardı. Öğretmen ataması yapılıncaya kadar ilçemizdeki gazeteleri dağıtmıştı. Öğretmen olduktan sonra bir daha görmedim. Bugün benzin istasyonundaki arkadaşlar söyledi; üç çocuğu ile  birlikte mağdur bir aile var dediler. Anlattıklarına göre bu bizim gazete dağıtıcısı Osman’ın ailesine benziyor. Gidip bir bakalım. Var mı bir ihtiyacı sorup öğrenelim. Allah ahirette bize hesap sormadan biz ablamızın bir ihtiyacı var mı diye soralım.’ dedim. 

Hanımla belirtilen köye vardık. Tek bildiğimiz ablanın üç çocuğu ile topraktan kerpiç evde kaldığı. Bir köylüye sorduk 'kerpiç evde oturan üç çocuklu bir aile arıyoruz' dedik. Bize iki ev tarif ettiler. Tarif edilen evin birine gittik. Baktık ki Suriyeli bir aile oturuyor. Dedik ki; ‘Bu bizim  aradığımız aile değil.’ Diğer toprak eve gittik. Hanıma dedim ki, 'Sen git eve bir bak. Bizim aradığımız ev mi?' 

Hanım evin kapısını çaldı ve üç çocukla birlikte bir abla kapıyı açtı. Bizim arkadaşın ailesi olduğu her hallerinden belli oluyordu. Abla bizi içeriye buyur etti. Biz ise gözyaşları içinde eve girdik. Ev perişan. Yokluk ve fakirlik her yerden belli oluyor. Ablanın öğretmen olan beyi tutuklanınca; annesinin evine gitmek