KINALI BAYRAM

Son teşrik tekbirleri ile Kurban Bayramı da çekip gitti.
Arka arkaya geçen trenlerden sonra, sessizliğe bürünen kasaba istasyonları gibi, günler derin bir sessizliğe büründü.
Çocukluğumuzdaki bayramlar ne kadar da geride kaldı.
Daha doğrusu benim çocukluğum o köy bayramlarında kaldı.
Ağabeyimin de dediği gibi, bayramlar artık bizim için bir hüzün.
Köye dönsek bile artık ne bir Haziran günü kaybettiğim babam ne de bir Ağustos anam var.
Rahmetli babamın elimizden tutarak bizi şehre götürüşünü; o yoksul hâliyle ne yapıp edip birkaç parça bayramlık, birkaç çeşit zerzevatla köye dönüşümüzü hatırlıyorum.
Baharın güzelliği karşısında sarhoşa dönen bir kelebeğin daldan dala konuşu, bir oraya bir buraya uçuşu gibi, elimizde bayramlıklarla, toprak yolda bir o yana bir bu yana sekerek koşardık köye doğru.
Eve geldiğimizde bayram sabahına kadar defalarca giyer çıkarır, defalarca prova yapardık.
Şimdi ömrümüz gurbetlerde geçiyor.
Biz ayrılıklara yazgılı toprakların çocuklarıyız.
Türkülerimiz ayrılık kokar, hüzün kokar bizim.
Yakın tarihte en çok da Çanakkale’ye, Yemen’e giden yiğitlerle yaşadık ayrılıkları.
En çok da oralarda kurban verdik.
Lakin kanla sulanan topraklar mümbittir, bereketlidir.
Anadolu’nun bağrında yetişen imanlı nesiller dünyanın umudu haline geldi.
Atalarının at sırtında gittiği ve gidemediği yerlere uçaklarla giderek, yüreklerindeki