Kendini arayan adam

Yunus’a atfedilen bir söz vardır: Kader gayrete aşıktır.

Arayış bir ömür boyu sürüyor. Kimileri bir ömür hakikatin izini sürüyor, kimileri ise baştan pes ediyorlar. Son nefesime kadar hakikat yolunun talebesi olmayı tercih edenlerdenim, arayışım hiç bitmesin isterim. Hep kendimde bir eksik olduğunu, yaptığım işleri çok daha iyi yapabileceğimi, aileme daha iyi bir baba, dostlarıma daha iyi bir yol arkadaşı olabileceğim düşüncesini hiç kaybetmek istemiyorum. Bulduğumu sandığım hakikatlerin aslında çok daha parlağı, derini, ötesi olduğu gerçeğini hiç aklımdan çıkarmamak gerekiyor. Hakikati buldum diye arayıştan vazgeçen bir arayış zede olmaktan ürperiyorum. Doğan her yeni gün bize düne ait olanların bugüne göre pörsüdüğünü, hakikatin bugün yepyeni bir çehreye sahip olduğunu haykırıyor. Dünkü hakikatleri hele yüzyıllar üstünden geçen hakikatleri yine on yıllar, yüzyılların edasıyla, üslubuyla, diliyle söylemek hakikatin parlak çehresine ihanet gibi geliyor bana. Evet, vahye dayalı hakikat birdir, değişmez ama leteral olarak, güne yorumlanmış şekliyle söylenişi, yazılışı değişir ve değişmelidir de. Örneklemeler bile günümüzün idrakine uygun söylenince dikkat çekiyor, ilgi uyandırıyorlar. 

Biz hakikat yolcularının günümüze dair şeyler söyleme mecburiyetimiz var. Biz aşk ve şefkat seyyahlarının günümüze ait sorumlulukları var. Hakikat kimsenin tekelinde değildir. Hakikat, peşinden yorulmadan koşanların ganimetidir, hazinesidir. Hakikatin parlak çehresini soldurmaya hakkımız var mı? İnsanlık mirası olan vahyin tüm insanlığa bıraktığı dünyanın en önemli emanetine sahip çıkma gibi bir yükümüz varken, nasıl bir ızdırap  gerektiğinin farkında mıyız?  İnim inim inleyen, ruhu açım diye bağıran günümüz insanına bir yudum su verebileceksek, bizden daha bahtiyarı var mıdır? Elimizde tüm insanlığın ruhunu ve kalbini doyuracak kadar zengin b