Mengenede sıkılırken bu ne şevk!

Meşum 27 Mayıs 1960 Darbesi’nde genç bir subaydı. Adnan Menderes’in ezan ve İslam için tercih ettiği tavrı hazmedemeyenlerin onu ve bakan arkadaşlarını idam sehpasına göndermelerini bir türlü hazmedemedi. Ordudan istifa edip Almanya’ya gitti. Orasını soğuk bulup Avustralya’nın Sidney şehrine doğru yola çıktı. Kaderin karşısına neler çıkaracağını hiç bilmiyordu. Orada tanıştığı meşhur Enver Paşa’nın oğlu ile karların yağdığı bir mevsimde dağlara tırmanmışlardı. Soğukta arkadaşı donup vefat etti. Avustralya gazeteleri “Bir Osmanlı paşasının oğlu soğuktan donup öldü!” diye haber yaptılar. Kendisi kurtulmuştu…  

Türk konsolosluğunda, uzun bir yolculuktan sonra ta Sidney’e gelmiş Tatar asıllı bir hanımefendiyle hayatını birleştirmişti. İki oğulları olan Sidney’de Avustralya’nın en uzun kabağını yetiştirmekle ünlü oldu ve yine gazetelerde haberi yapıldı… Ben onun ailesiyle vefatından sonra 2010 senesinde tanıştım. Emre isimli mahdumu ile diyalog toplantılarına katıldık… Bu tanışmadan altı sene sonra Amerika’nın başşehrinde, dinler arası yemek yarışmasında yine beraberdik. Bu arada geçmişi hatırladık. Ondan sonra aşağı yukarı Amerika’ya her gelişimde bir şekilde karşılaştık. 

Bu son ziyaretimde yine karşılaştık. Daha önce bir görüşme sırasında Amerikalı bir fotoğraf uzmanı ile tanıştırmıştı. İlginç birisiydi. Dünyayı dolaşmış, güzel fotoğraflar çekmişti. Şimdi de M. Fethullah Gülen Hocaefendi ile görüşmek için kampa gelmişti. Kendisine “Ne var ne yok! Pek çok şeye şâhit oldun, bütün gördüklerini nasıl değerlendiriyorsun?” diye sordum. “Hizmet mensuplarına hayran oldum… Haiti’ye gitmiştim orada sizin gençleri gördüm. Su problem, yiyecek-içecek ayrı problem. Şartlar çok olumsuz. Onlar orada aşk ve şevkle insanların imdadına koşuyorlar. Sanki bir eğlence yerinde eğlenircesine aşkla, şevkle koşturuyorlar. Bunları motive eden neydi anlayamadı