Çay Koy Keçeli Biz Geliyoruz

Güzel bir kış gecesi…

Arabamız, yağmurların yıkadığı gür ormanların arasındaki ıslak yolda hızla ilerliyor.

Uzaklardan ormanların hüzünlü uğultuları duyuluyor.

Bu mevsimde insan; düşünceleri ile kararan gökler arasında sıkışıyor ve kendini hiç bahar görmeyen, soğuk güz gülleri gibi hissediyor.

Tıpkı yollar, ağaçlar, yamaçlar gibi duygular da sisli ve ıslak…

Her mevsim ayrı bir güzel ama ben yine de kışları daha çok seviyorum. 

Her kışın gözyaşında yeni bir bahar çağlıyor.

Nihayet telefonuma tutuşturulan adrese varıyoruz. 

Burası tek katlı biraz büyükçe bir kamp evi…

Davet sahibi kapıda karşılıyor bizi. 

Aman Allah’ım! Bu ne güzel bir manzara…

Otuz kırk kadar üniversite öğrencisi kızımız uzunca bir masanın etrafında oturmuşlar kitap okuyorlar. 

Yüzleri pırıl pırıl 

Sanırsınız gökteki melekler yere inmiş. 

Herkesin tatil için bir yerlere gittiği bu mevsimde onlar öğretmenleri ile tabiatın bu müstesna köşesinde kitap okumak için bir araya gelmişler. 

Christmas münasebetiyle kuzeyin bu soğuk ülkesinde birçok yerde böyle kamplar yapılıyor. 

Sadece burada değil dünyanın hemen her bölgesinde Hizmet’e gönül vermiş insanımız asude yerlerde kamplar yapıyorlar. 

Canlı bağlantılarla gerçekleştirilen sohbetlerdeki inşirah verici sahnelerden biliyorum.

Hocaefendi onca yaşına ve onca hastalığına rağmen kamplardaki kardeşlerimize selam ve dualarını gönderdi.

Kıtalar birbirine seslendi. 

Bütün kıtalardan yükselen “ve aleykümselam” sesleri göklerde buluştu.

Bu sahneleri gördükçe, duydukça hayalim yıllar öncesine gidiyor.

Yeni bir dünyanın temellerinin at