Mukaddes Vazîfe

Bütün insanlar  dünya mektebinin talebeleridir. Talebe, mutlaka imtihana tabî tutulur. Çünkü, kim dersine çalıştı; kim atâlet, meskenet içinde keyfine, rahatına ve menfaatlarına takıldı, bunun ortaya çıkarılması ancak imtihanla gerçekleşir. 

    

Bununla beraber başa gelen musibetler illâ hatânın neticesi değildir. Büyüyen ağaç budanır. Budanmazsa dallar zayıflar ve meyve vermede zâfiyet yaşar. Budanması lâzımdır ki, daha güzel meyve versin. 

    

Mü’minler, ‘hizmetlerinin önü kesilmesin, hep aşkla, şevkle ve zevkle hizmet edilsin, muhtaç gönüllere ulaşılsın, herkes îmânını kurtarsın’ istiyorlar ama, Allah kim neye layıksa onu takdir eder. Önemli olan insanların sebeplerde kusur etmemesi, kaderin  verdiği karara da itiraz edilmemesidir. 

            

‘Deme şu niçin şöyle

Yerincedir ol öyle

Bak sonuna sabr eyle

Mevlâ görelim neyler,

Neylerse güzel eyler!’      

(İbrahim Hakkı Hz.)

İslâm’ın en büyük gâyesi, tevhid ve Allah’a îman esâsıdır. Bütün peygamberlerin ve Allah Resûlü’nün (sav) tebliğle vazifelendirilmelerinin temelinde bu vardır. Onlar, bütün hayatları boyu tevhid için, insanların kalplerinin bu hakîkate uyanmalarını sağlamak için mücâdele vermişler, başlarına gelen beşer tâkatinin fevkindeki sıkıntılara bunun için katlanmışlardır.

    

Devr-i saâdetten bugüne, başta Sahâbe Efendilerimiz (r.anhüm) olmak üzere, bütün müçtehidler, müfessirler, muhaddisler, mürşitler, kendilerini îman ve Kur’ân’a adayan mücâhitler; maddî- mânevî bütün imkanlarını işte bu davâya adamışlar, kendilerinden beklenenleri yapmışlar, ruhlarının ufkuna bu şuur ve bu dertle yürümüşlerdir.

    

Helâket ve felâke