[Murat Çetin] Zindandan mektup!

Yaklaşık üç yıldır haftada bir de olsa burada bir şeyler karalamaya çalışıyorum, dilimin döndüğünde gerçekleri anlatmaya çabalıyorum. İki yıldır ise yaptığı bir şey var, bayramlarda zindanlarda tutsak olan asrın yiğitlerinin seslerini sizlere ulaştırmaya çalışıyorum. Yine bir mektup ve yine ondan. Söz yine onun;

“Sevgili dostum,

Saat gece bir buçuk civarı. Uyuyamıyorum yine. Yalnızım. Kendimi hatıralara veremeyecek kadar yalnız. Hüzün odaya, geceye, sessizliğe hükmediyor neredeyse. Sessizlik zayıf ve narin olduğu için, en küçük bir gürültü dahi onu alt edebiliyor. Sessizlik zayıf, gürültü güçlü… Ama her güçlü kazanacak diye bir şey yok. Öyle olsa, tüm gürültülerin sonunda, ortalığı derin bir sessizlik kaplamazdı. Hücremin daracık sınırları içinde yaşıyorum. Hapishanenin upuzun yüksek duvarlarının, dikenli tellerinin dışında olan her şey bana uzak, ulaşılamayacak bir yerde ve bir anlamda gerçek dışı. Dışarıdaki olaylar, insanlar, normal yaşam masal gibi bir anlam kazandı benim için. Dışarıdaki yaşam, neredeyse başka bir dünyadan bakan ölü bir insana göründüğü gibi görünüyor bana. İlk defa ölümü çok derinden, yüreğimin yanı başında hissediyorum. Bu demir kapılar, sarı duvarlar acaba beni öldürecek mi? Buna cesaret edebilirler mi? Bu mümkün mü? Ürperdim. Kendi kendime gülmeye başladım. Korkuyorum, dedim. Aşkı, sevgiyi yaşayan, başarıyı, kariyeri hedefleyen birinden beklenmedik bir anda ölüme hazırlanan bir insana dönüşüverdim. Artık, yerli yerine oturttuğumu sandığım tüm parçaları tekrar gözden geçirmem gerekiyor. İnanç, aşk, arzu, başarı, aile, yuva, hasret, ölüm korkusu, mutluluk… Bütün bu kavramları yeniden düşünmem gerekiyor. Evet, bugünlerde kendimi ölüme yakın hissediyorum ama henüz ölmek istemiyorum.

İnsanın kayıp olmuşluğunu bulduğu bir ortamdayım. Kafamın içinde kimi düşünceler, sessizliği oluşturmaya çalı