"Ne hocası ? Allah'ın arslanıdır o!"

 Merhum Muharrem Kalyoncu Ağabey, hatıralarını anlatırken devamla:

         “Babama Fethullah Gülen Hocaefendi’den bahsettim ama o onu  sıradan bir hoca zannetti. Çünkü Bonova’da yaşadığı için, Kestanepazarı ve Hisar Camilerinden uzaktı… Bir gün Hocaefendinin Bornova’ya geleceğini ve bir sünnet yemeğinde bulunacağını öğrendim. Babamı da götürdüm. Yemeğe başladık. Hocaefendi de bir sofraya oturmuştu. Bir ara babam, Hocaefendiyi işaret ederek  ‘Kimdir?’ diye sordu. Ben de ‘Hocaefendi!’  dedim. Babam ‘Yok be evladım, sen ona Hoca dersin ama, o çok başka bir zata benzer’  dedi. Sanki babam bir bakışta Hocaefendinin mâhiyetini anlamıştı. Babam Hocaefendiye hep ‘Allah’ın arslanı’ derdi. Kanser olup ölüm döşeklerinde yattığında bile, Hocaefendi ziyaretine geldiği her seferinde otomatik olarak ayağa kalktı ve bütün ısrarlara rağmen bu tavrını değiştirmeyerek Allah’ın arslanının yanında nasıl yatarım’ dedi  durdu.”

         Bu meseleyi, Amerika’da Hacı Muzaffer Ozak Efendinin aşçılığını yapmış olan Necdet Taberu Ağabeye anlatınca, o dedi ki:  “Ben de Hocaefendiyi rüyalarımda  hep arslan olarak görüyorum.” 1985’te Hacı Raif Cilasun, Konya’ya ziyaretime gelmişti. Yazdığı romanları üzerinde görüşürken, demişti ki:  “Ben Bediüzzaman Hazretlerinin hayatını da roman olarak yazmak için niyetlendim fakat rüyamda o, bir arslan suretinde karşıma çıktı. Bu yüzden yazmaya cesaret edemedim.

         Muharrem Ağabey devamla diyor ki:  “Bütün bu güzel durumlara rağmen maalesef  bazıları da Hocaefendi aleyhinde lâflar çıkarmaya başladılar. Neymiş, Hocaefendi Kestanepazarı yurdunun talebelerini çok dövüyormuş. Çocuklar dayaktan hep ağlıyorlarmış. Bir akşam yurda geldik. Baktık Hocaefendi büyük bir sınıfın salonunda sohbet ediyor. Hiçbir dayak emaresi yok ama talebeler ağlıyorlar. Dışarıdan sınıfın içine bakıyoruz, dikkat etti