Niçin Haşir ve Neşrin İnkarından Başladılar?

Cumhuriyetin ilanından sonra Milli Eğitim'in Talim-Terbiye bölümünde bazıları bu sömürgeci anlayışın sanki temsilciliğini yapıyor gibi tamamen batılı olmak için gençlerin İslamiyetten soğuması planları üzerinde durmuşlar, hatta âhiret inancını inkâr üzerine hesaplar yapmış ve Ayna Dergisi gibi mevkutelerde halkın itibar ettiği meşhurlara şöyle tuzak sorular sormuşlardır: “(Hâşa!)  Siz âhiret inancı gibi bir saçmaya  inanıyor musunuz?!.”  Şimdi adam “İnanıyorum” dese, saçma bir şeye iman ediyormuş gibi olacak. Yok “İnanmıyorum” dese, dinden çıkacak… İşte bu su-i kastı, Kâzım Karabekir Paşa, Ankara’dan Barla’da bulunan Üstad Bediüzzaman Hazretleri'ne bildirir. Bunun üzerine o da Haşir Risalesini yazıp, matbaada bastırarak, Ankara’daki bazı milletvekili dostlarına ve onlar vasıtasıyla Talim-Terbiyedekilere gönderir. Onlar, okuyunca “Bu çeşit kitaplar olduğu müddetçe biz bu düşüncemizi gerçekleştiremeyiz” deyip o işten vazgeçerler.

O sırada Meclis'te veya Sağlık Bakanlığı'nda yazman / kâtip olan Üstadın yeğeni Abdurrahman Nursî’nin de eline bir nüsha Haşir Risalesi geçer. Onu okuyunca Amcası Bediüzzaman Hazretlerine şöyle bir mektup yazar: “Aziz mamo! (yani amcacığım) Esselâmü aleyhim. Ellerinizden öper, dualarınızı beklerim. Sıhhat haberinizi, irşad edici olan Onuncu Söz (Haşir) Risalenizle beraber Tahsin Efendi vasıtası ile aldım; çok teşekkür ederim. Evvelce gerçi emrinize muhalefet ederek muhterem ve değerli amcamdan ayrıldığıma pişman olmuş isem de ve itibanıza / azarlamanıza  müstehak olmuş isem de bu da mukadder imiş. Ve Cenab-ı Hakkın emir ve iradesiyle ve belki de bizim için hayırlı olduğu için  oldu. Binaenaleyh ben cehâlet sâikasıyla bir kusur yaptım ve belasını da çektim. Bundan sonra çekmemek için affınızı rica ederim ve duanızı dilerim.”

Bu mektup Üstad’a ulaştı