Ömrünü İsraf Eden Kullar

İki kadim dost iftara gidiyoruz.
Ezan okundu, okunacak.
Yollar oldukça tenha.
“Arkadaşım o anda neler hissetti, hasret nasıl içini yaktıysa,“Yollar tıpkı İstanbul yolları gibi” diyor.
 “Hayırdır?” diyorum.
 “İstanbul’un yolları da böyle olmaz mı?” diyor, “Ezan vaktine kadar tıkalı olan yollar ezanla birlikte birden tenhalaşırdı.”
O an, mazinin sararmış, solmuş sayfaları arasından bir sahne geliyor gözlerimin önüne.
Aradan yıllar geçmesine rağmen unutmadığım bir sahne…
2009 Sonbaharı…
 İstanbul’da gün gitti, gidiyor…
Herkeste tatlı bir telaş…
Güneş kızıl atıyla dörtnala guruba koşuyor.
Akşamdır, vakt-i hazandır, sultan ay Ramazan’dır…
Dersaadet’te gurup vakti…
Guruba meylederken güneş, kızıl kanlarını dökerken Dersaadet’in platin renkli denizine, mutfakları şenlenen evleri seyrediyorum.
Birazdan akşam ezanları oruç tutmuş bir insan gibi solgun ve dingin duran minarelere can verecek, mahyaların ışıkları yanacak.
Evlerin ışıklarıyla birlikte sofralar etrafında buluşmuş oruçlu ruhların iç kandilleri de yanacak. Ardından teravihlerle yıkanacak milyonlarca gönül ve şehir, sahura kadar sabırla bekleyecek evlatlarının uyanmasını.
Ben yollardayım…
Acelem de yok. Nasıl olsa iftariyeliklerim yanı başımda bana bakıyor.
Bu vakitte yolculuğu severim. Ezanla birlikte önünüzdeki arabalar birer ikişer buharlaşır ve yollar birden hiç umulmadık bir şekilde tenhalaşır. Yollarda, benim gibi üç beş geç kalmış kimseler olur.
Arabanın radyosu, Eyüp Sultan'dan canlı yayında; güzel sesli bir hafız Kur'an okuyor.