On Yedinci Söz

1960’lı yılların başı, merhum İhsan Emci Ağabeyle beraber İzmir’de Agora yakınlarında  bir evde, ilk defa bir Risale-i Nur sohbetine katıldık. 

Merhum Halim Amca, Osmanlıca el yazma bir eserden (ki, daha sonra onun On Yedinci Söz olduğunu anladım) bir yer okudu… Meseleye ser levha yapılan birinci âyetin meali şöyleydi: “Biz dünyada bulunan her şeyi ona bir ziynet kıldık. Böylece insanlardan kimin daha iyi iş gerçekleştireceğini ortaya koymak istedik.” (Kehf   Suresi, 18/7-8) 

Bazı küçük tasarruflarla bir kısmını aktarmaya çalışalım: 

“Her canlının rızkını veren, her şeyi sanatlı ve hikmetle Yaratan, kerem ve rahmet Sahibi Cenab-ı Hak, şu dünyaya ruh ve şuur sahibi varlıklar için bir BAYRAM  suretinde yaratıp bütün GÜZEL  İSİMLERİNİN garip nakış ve motifleriyle süsleyip küçük büyük her bir ruha münasip şekilde o bayramdaki ayrı ayrı hesapsız güzelliklerden ve nimetlerden istifadeye uygun hisler ile mücehhez bir ceset giydirir, bir defa o temâşâ yerine gönderir.

“Hem zaman ve mekân itibariyle pek geniş olan o bayramı; asırlara, senelere, mevsimlere hatta günlere en küçük zaman parçalarına taksim ederek, her bir asrı, her bir seneyi, her bir mevsimi hatta bir cihette her bir günü, en küçük zaman dilimlerini, birer tâife olan ruh ve idrak sahibi mahlukatına ve nebâtî sanatlarına birer resm-i geçit tarzında bir ulvî bayram yapmıştır. Bilhassa bahar ve yaz zamanında küçük varlıklara şaşaalı ve birbiri arkasında öyle bayramlardır ki, yer ve gök ehlinin seyre celbedecek bir câzibedarlık görünüyor. Tefekkür ehli için öyle bir mütalâa yeri oluyor ki, akıl tarifinden âcizdir.”

Prof. Dr. Ali Nihat Tarlan tefekkür boyutlu bir şiirinde şöyle diyor:

“En güzel TEBESSÜMÜ, KIRMIZI  GO