Özlemek Güzeldir

Geçtiğimiz günlerde ilk hacı kafilelerinden biri daha güller diyarı Isparta’dan yola çıktı. Gurbet diyarlarından izledim o coşkulu sahneleri. 

Anladım…

Sevgili’nin köyüne yine göç var.

Anılarım tazelendi…

2015’in sonbaharı…

Işığın kent haline dönüştüğü Medine’deyiz…

Akşamın alacasında doğu çarşılarına has eşyaların sergilendiği geniş bir caddeden Mescid-i Nebevi’ye doğru yürüyoruz… 

Süt buğusu aydınlığı delercesine göklere uzanmış ışıl ışıl minareleriyle, aydınlık avluda palmiyeleri andıran dev şemsiyeleriyle ulu mabed bir ışık ve bir ses medeniyeti…

Dünyanın dört bir yanından gelmiş insanlar sağımızdan solumuzdan süratle geçiyorlar. Malezyalı, Endonezyalı, Hintli, Kırgızistanlı, Nijeryalı, Mısırlı ve Afrikalı Müslümanlar Yüce Peygamberin kendi elleri ile inşa ettiği ulu mabede doğru koşuyor. Renkleri, giyimleri, ülkeleri farklı olan bu insanların ortak bir yanı var; kadını, erkeği, yaşlısı, genci herkes O’na (sav) koşuyor.  

Sevgili işte orada… 

O’na doğru yürüyoruz. “Biz geldik” demek için, yılların yüreklerimizde açtığı yaraları sarmak için… 

Etrafımızda dönüp dolaşan görünmez güçlerin varlığı hissediliyor. Kulağın algılamayacağı kadar ince, naif ve gizemli sesler havada çığlıklaşıyor.

Sevgiliye yaklaşıyoruz... 

Orada yüzünü hiç görmeden, sevip bağlandığımız birisi var, orada her hatırladığımızda gönlümüze dolan bir hasret var, kanımızla birlikte akan, sesini hiç işitmediğimiz halde özlediğimiz birisi var.

 

İşte, kendi güneşi ile aydınlanan Yeşil Kubbe’nin önündeyiz… 

Bağrımız, bir güvercin göğsü gibi… 

Kalpler saadetten titriyor. 

Dünyanın dört bir yanından koşup gelenler, ağlayanlar, hıçkıranlar, dizlerinin dermanı kesilip çöküverenler,