'Rabbime şükür gözüm arkada değil artık'

Eşim MEB de edebiyat ögretmenliği yapıyordu. Aynı zamanda, bulunduğumuz ilçede fakir ve muhtaç öğrencilerin elinden tutmak ve onlara sahip çıkmak amacıyla dernek bünyesinde gayret gösteriyorlardı. Bu süreçte nasıl binlerce masum insan, haksız yere, aslı astarı olmayan şeylerle suçlanarak hedef haline getirildiyse, o masum insanlardan bir tanesi olan benim eşim de hedef haline getirilenlerden birisi oldu.

O günden sonra ifritten günler bizim için de başlamış oldu. Darbe Tiyatrosundan iki gün sonra eşimin köyde bulunan evine gitmek için yola çıkmıştık. Köye vardığımızda kaymakam, savcı, 10’dan fazla jandarma ve sivil polis bizi bekliyorlardı. Normalde bulundurulması yasak olmayan bandrollu, devlet izniyle yayınlanmış olan ve on farklı dilden fazla dile çevrilmiş yüzbinlerce insanın okuduğu kitaplarımızdan dolayı eşimi almaya geldiklerini öğrendik. Bu esnada telefonlarımıza ve bilgisayarlarımıza da el koyarak, bize suçlu muamelesi yaparak, çocuklarımızın önünde eşimi ve beni ekip arabasına bindirdiler. İhbar edilen adres köy adresi olmasına rağmen kendi evimizi de didik didik aradılar. Suç aleti olacak hiç bir şey bulamamalarına rağmen eşimi alıp götürdüler.

Ben 3 çocuğumla hiç bir iletişim aracı olmadan, aileme dahi haber vermeme müsaade edilmeden ilk mağduriyetimizi yaşamış olduk. Eşim bir günlük gözaltından sonra hiç bir suç beyan edilmeden tutuklandı. Biz ise bu olayın şokuyla günlerce evimize giremez olduk. Derken eşim çok sevdiği öğretmenlik mesleğinden açığa alındı ve akabinde de ihraç edildi. Bunlar yetmezmiş gibi eşimin açığa alındığı süredeki maaşının yarısını da tekrardan geri istediler.

Eşim artık tutuklanmıştı ve ben çaresiz bir şekilde çocuklarımla ne yapacağımı, ihtiyaçlarımızı nasıl karşılayacağımı, çocuklarda başlayan travmalarla nasıl mücadele edeceğimi düşünürken bir taraftan da eşimle görüşmek için savcıyla mücadele ediyordum. Bu sırada devletin tüm yetkilileri sanki el ele vermiş, bizim yaşam alanımızı daraltmaya çal