Rahmanî bakışlara ve hikmetli beyanlara duyulan hasret

Bazı bakışlar vardır ki, insanın iç dünyasına pencereler açar. O bakışlarda merhamet saklıdır, anlayış vardır, insana insan olduğu için değer verme inceliği vardır. Bazı sözler vardır ki, kalbi incitmeden doğruları anlatır; kulağa bir nasihat gibi değil, ruha bir şifa gibi ulaşır. İşte bugün en çok kaybettiğimiz ve en çok ihtiyaç duyduğumuz şey, böyle Rahmani bakışlar ve hikmetli beyanlardır.
 

Öyle bir çağdayız ki, gözler merhametle değil, menfaatle bakıyor. İnsanlar birbirine dostça değil, şüpheyle yaklaşıyor. Kelimeler sevgiyle değil, öfkeyle seçiliyor. Herkesin söylediği var ama kimsenin anladığı ve dinlediği yok. Sesler yükseliyor ama hikmet susuyor. Oysa bir söz, ne kadar yüksek perdeden söylenirse söylensin, içinde merhamet yoksa kalplere ulaşamaz.
 

Peygamberlerin dili, hikmetin en saf haliydi. Hz. Musa ve Hz. Harun, Firavun gibi zalim birine bile yumuşak bir dil ile hitap etmekle emrolunmuşlardı. Çünkü sert bir söz, taşlaşmış bir kalbi daha da sertleştirirken, şefkatle söylenen bir kelime, en katı kalpleri bile yumuşatabilirdi. Bugünse sözlerimiz kılıç gibi keskin, bakışlarımız diken, ok gibi sivri… Oysa insanlar, en çok anlayışa muhtaç. Kalbinin derinliklerindeki fırtınaları dindirecek bir söze, yorgun yüreğine şifa olacak bir bakışa hasret. Şimdi burada iki önemli örnek şahsiyetin hayatından bahsedeceğim: Birincisi, geçen asrın Bediüzzaman Hazretleri, diğeri ise asrımızın Hatibüzzamanı Hocaefendi Hazretleridir. Bu zatlar, hayatlarında merhameti esas aldıkları gibi, eserlerinde de hakikatleri hikmetle beyan etmişlerdir.
 

Hikmet, her sözü söylemek değil, doğru sözü, doğru yerde, doğru şekilde söyleyebilmektir. Rahmanî bakış ise sadece görmek değil, gördüğünün ötesine geçebilmektir. Bir insanın yüzüne baktığında onun gözlerindeki hüznü, içinde sakladığı fırtınaları, söyleyemediklerini anlayabilmektir. İşte bu yüzden bakışlarımızda merhamete, sözlerimizde hikmete ihtiyacımız var.


Kalpleri fethedenler, zorla değil, muhabbetle feth