[Safvet Senih yazdı] Acemi Er

Merhum Turgut  Özal, bir gezisinde şeriat ve tarikat konusunda yanlış kanaat sahibi çevresindekilere işin gerçeğini anlatmak için şu misali vermiş. Şadırvanda (şeriat, tarikat ve hakikat ehli)  üç kişi abdest alıyormuş: Birisi şeriat ehli imiş, birisi gelmiş boynuna bir şaplak atmış o kısasa kısas olsun diye o da onun boynuna bir şaplak atmış. Ehl-i tarikede bir başkası  bir tokat vurmuş, o, şöyle bir bakmış sonra abdest almaya devam etmiş. Ehl-i hakikat olan üçüncü abdest alana da bir başkası  bir şaplak indirmiş o ise hiç kim vurdu diye bile dönüp bakmamış abdestine devam etmiş… Birincisi işin ibtidasında, onun için şer’i hükmü uyguladı. İkincisi mâneviyat yolunda ilerleyen birisi. Herşeyi bilen ve yaratanın Allah olduğunun şuurundadır. Onun için şöyle dönüp bir bakmış ve “Acaba Allah, bu kötülüğü yapacak kimi vazifelendirdi?” diye merak edip bakmış. Ehl-i hakikat ise, hakikata tam vâkıf olduğu için dönüp bakmamış bile…”  Menkıbe aşağı yukarı böyle…

Bunu niye anlatıyorum? On Yedinci Lem’a’nın  Beşinci Nota’sında, Kur’an-ı Hakimin hidayetinin insanlığa hediye ettiği güzellik şöyle anlatılıyor: Görüyoruz ki, o yolun her menzilinde her mekânında, her şehrinde Âdil bir Sultanın istikametle hareket eden askerleri her tarafta bulunuyorlar, geziyorlar. Ara sıra o Sultanın emriyle o askerlerin bir kısmını TERHİS  ediyorlar. Silahlarını, atlarını ve devlete ait mîrî levazımatlarını alıyorlar, onlara İZİN  TEZKERESİNİ veriyorlar. O terhis olunan neferler, gerçi alışıp ünsiyet ettikleri at ve silahların teslim alınmasından zâhiren mahzun oluyorlar. Fakat hakikat noktasında TERHİS  ile ferahlık v e sevinç duyup Sultanın ziyaretine ve Padişahın payitahtına dönmek ve Padişahı ziyaret etmek cihetinde gayet memnun oluyorlar.

“Bazen terhis memurları ACEMİ  BİR  NEFERE   rast geliyorlar. Nefer onları tanımıyor, ‘Sila