Sahipsiz Değiliz

Sahipsiz Değiliz 

 

Kuzey ülkelerinde soğuklar başladı. 

Evimizin önündeki parka yeni dikilen ağaçların gövdeleri, kökleri toprağa alışmaya çalışıyor.  

Sabaha değin güz rüzgârlarında hayaletler gibi özgürce eğleniyorlar. 

Lakin sonbaharın öfkesinden onlar da nasibini alıyor. 

Yaprakları önce sarıya sonra kızıla boyanıyor, sonra da birer ikişer dökülüyor. 

Her mevsimin kaderinde var yalnızlık.? 

Uzaklardan duyulan sonbahar sesleri, bizi orta Avrupa’nın güzel bir ülkesine taşıyor.  

Salim Öğretmenin evine. 

Gökyüzü solgun bir maviye bürünürken, yalnızlık nazikçe omzumuza dokunuyor: 

"Buradayım ama geçiciyim."? 

Salim Öğretmen biraz zayıfça, orta boylu biri. Kömür karası gözleri derinlerden bakıyor. 

Hakikatli bir delikanlı.? 

Altı yıl olmuş ülkesinden ayrılalı.  

Bir yağmur musikisi eşliğinde mütevazı evde sohbet koyulaşıyor: 

Salim Öğretmen, “Çocukluk hayalimdi öğretmen olmak.” Diyor, “Biz dört erkek kardeştik. Ağabeylerim okuyamadılar. Büyük ağabeyim okumamı çok istiyordu.  

Öğretmen oldum. 

 Eşim de edebiyat öğretmeniydi. 

İkimiz de hayatımızın en güzel günlerini yaşıyorduk. Minik yüreklere dokunmak, cıvıl cıvıl öğrencilerin arasında olmak çok güzeldi. Hiç bitmesini istemediğimiz bir yaz rüyasındaydık sanki. 

Öğrenci velilerini ziyaretler, hemen her akşam sohbetler, mütevelliler derken zaman billur bir su gibi akıp gidiyordu. 

15 Temmuz tiyatrosuyla birden dünyamız karardı.&nb