Sedat Laçiner nezarethanede yaşadıklarını anlattı

26 Aralık Cumartesi sabahı evin kapısı sert bir şekilde çaldı. Çocuklar uyanıktı. Üzerimde yatak kıyafetleri, çalışma masamda birkaç saattir Lawrance Freedman’ın ‘Strategy’ adlı kitabını okuyordum. Ben doktora yaparken Freedman, King’s College’da (Londra Üniversitesi) ‘Savaş Çalışmaları Bölümü’nün başkanıydı. Parlak bir akademisyendi, odasının önünden geçerken hayranlık hissiyle dolardım.

 

İşte kitabı okurken biraz da doktora yıllarıma, o yılların Londrasına döndüm. Kapı açıldığında ise gerçek dünyaya.

 

Kapıda 4 polis, biri bayan, bir de yanlarında sivil bir kadın. Polisler sakallı, sert bakışlı, uzun boylu… Üzerlerinde reklam tabelası gibi kocaman harflerle ‘POLİS’ yazıyor. Yani evin basıldığını görmeyen kalmamış olmalı.

 

Evde ise çocuklar şaşkın, eşim uyku sersemi, hepimiz ne olduğunu anlamaya çalışıyoruz.

 

Evimizi arama kararı varmış. “Suçumuz ne” diye sordum, devleti yıkmaya çalışmaktan, hükümete darbeye kadar 20’den fazla suç saydılar…

 

Şaka gibi. Ömrü terörle mücadeleyi anlatmakla geçmiş, bütün bir hayatı şiddete karşı çıkmakla geçmiş birine karşı yöneltilen suçlamalara bakar mısınız!...

 

Sabahın 07:00’si ve çocuklarımın, eşimin önünde 4 polis evi didik didik arıyorlar. Suçlamaların açıklaması yok. Sadece kanun maddelerini yazmışlar, geçmişler. Birinin şüphesi gelmiş, özel ekip evimi basmış...

 

Evde ne bulacaklar? Ne bir silahım oldu, ne de bir bombam… Evde sadece benim kitaplarım ve çocukların oyuncakları var...

 

Özel mektuplarımıza kadar baktılar. Yok işte, yok, yok. Değil terörü andıracak, şiddeti andırabilecek en ufak bir çakı bile bulamadılar…

 

Sonrasında bir polis arabasına tıkıldım, iki polisin arasında sıkışmış vaziyette Emniyet’e götürüldüm. Arama esnasında, yolda ve Emniyet’te polislere