Seni bu kadar değiştiren nedir?

Efendimizin (S.A.S.)  torunu Hz. Hüseyin  küçük oğlu Zeynelâbidin Hicrî  38  (M. 658)’de Medine’de dünyaya geldi. Yani dedesi Hz. Ali’nin şehid olmasından sonra dünyaya gelmiştir. On üç yaşında iken Kerbela olayında babası Hz. Hüseyin şehid olmuştu. Zeynelâbidin Hazretleri o gün çok hasta olup yatağından kalkamadığı için hayatta kalabilmişti. Yoksa Ehl-i Beytin bütün erkekleri Yezidler ve Yezidçiler tarafından şehid edildiği gibi o şehid edilecekti. 

Zeynelâbidin Hazretleri âlim, fâzıl ve ehl-i takva bir zâttı. O günlerin siyasî atmosferi, iftiralar, dedikodular çok rahatsız edici bir biçimde cereyan ediyordu. Bir gün aşırı derecede aleyhinde sözler söyleyen birisinden bahsettiler. Hazret, “Beni onun yanına götürün” dedi. O kişinin yanına varınca, ona: “Eğer söylediğin haller bende varsa Allah beni affetsin, günah işlemişim. Yoksa, seni affetsin, çünkü iftirada bulunmuşsun.” dedi. Bu sözler karşısında kıpkırmızı kesilen adam, uzun zaman vicdan azabı duydu, elem ve keder içinde kaldı.

Zeynelâbidin Hazretleri bir gün mescide giderken yolunun üzerinde önüne çıkan siyasî hırsla kendisine edep dışı sözler söylemeye başladı. Bir sürü olmadık kusurlar sıraladı. Bunları dinledikten sonra ona, “Dur, zahmet çekme, ben senin bilmediğin hata ve yanlışlarımı da biliyorum, senin saymadığın kusurlar  da var bende… Senin saydıkların bildiklerim yanında hiç kalır.” meâlinde sözler söyledi ve oradan böylece ayrılıp gitti. Adam böyle bir centilmenlik karşısında “Vallahi sen gerçekten imamsın. Bu fazilet, Allah’ın peygamberinin torunlarından başkasında bulunamaz” dedi.

Hz. İmam Zeynelâbidin, her abdest  alışından sonra sanki başka bir âleme gitmiş gibi olur, değişik bir hal alırdı. Renginin sarardığını, dünyasının değiştiğini görenlerin sorusu üzere şöyle demişti: “Huzuruna çıktığım ZÂT’ı düşünmek, benim dünyamı değiştiriyor, bütün düşünce âlemin