Sert Kabuğundan Sıyrılan Yusufçuklar

Bu süreçte pek çok masum ve mağdur kardeşimiz yiğit YUSUFLAR  gaybubette kaldı ve karakollar ve hapislerde işkence gördüler, cezaevlerinde ibadet ve dualarla, bol bol Kur’an tefsiri ve İslamî eserler okuyarak, teheccüdlerle pazartesi-Perşembe oruçları ile, riyazat, zikir, evradlarla mânen yükseldiler. Ben şahsen pek çok evliyanın yetiştiğine bu zorlu ve mecburî yolla onların velâyet mertebesi kazandığına inanıyorum. Bu hususta çokları hakkında hiç şüphem yok…  Evet onlar EVLİYA  YUSUFLAR  oldular.

Bu hususta “Kalbin Zümrüt Tepeleri’nde M. Fethullah Gülen Hocaefendi şöyle diyor:

“Riyâzât yoluyla, hemen herkes belli lütuflara mazhar olabilir;  kimileri ilim ile ahlâkı, ihlas ile  ameli tehzib ederek hem Hak’la hem de halkla muamelelerinde edeb şuuruna ulaşır… kimileri, sürekli kendilerini Rabbileriyle olan muamelelerinin gelgitlerinde bulur ve bir lâhza ara vermeden O’na daha da yakınlaşma yollarını araştırır..   kimleri de, SERT  KABUĞUNDAN  SIYRILAN  YUSUFÇUK  gibi hayatlarını, yeni ulaştıkları semâvî âlemlerin kelebekleri sayılan ruhâniler arasında sürdürür…

“Halvette asıl olan gönül gözünün asla ağyâra (başkalara)  kaymaması ve gece-gündüz demeden Cenab-ı Hakk’ın teveccühüne hazır olup beklemesidir. Bu bekleyiş aynı zamanda pasif bir bekleyiş de değildir. Bu  bekleyiş kalbe akacak vâridâtı kaçırmama heyecanı içinde, gönül gözleri açık ve Hak’la halvet âdâbıyla geçirilen temkinli bir bekleyiştir. Bu mânâyı soluklayan Lâmekânî Hüseyin Efendinin bu sizleri ne hoştur: 

Pâk eyle gönül çeşmesini tâ durulunca, 

Dek tut gözünü gönlüne gönlün göz olunca,

İnkârı ko, dil destisini ol çeşmeye tuttur;

Ol âb-ı safâbahş ile bu desti dolunca,

Sen çık aradan hâne