Sevgi Kuşun Kanadında

Sevgi Kuşun Kanadında
Bahar başında binlerce kuş muhteşem görsel şovlar yaparak bulunduğumuz ülkeye geliyor.
Yüzlerce kuşun aynı anda yaptığı senkronize hareketler muhteşem oluyor.
Baharla birlikte kartpostallık görüntüler oluşuyor.
Geride muhteşem bir kışa veda ederek çığlık çığlığa uçuyorlar.
Bu soğuk ülkeye yuva kurmaya geliyorlar.
Yanlarında hiçbir şey getirmiyorlar.
Sadece kanatlarında sevgi taşıyorlar.
Bir günbatımında gökte uçan o kuşlar bizi yine Yusuf ve Dilruba çiftinin evine taşıyor.
Süreç, nice güzel hayallerle kurulan sapasağlam yuvaları yıkmıştı ama karşımızda sevgiye emek veren bir aile vardı.
“Hapishanenin taş duvarları arkasından açtığı ilk telefonda bana, “Benimle evlenir misin?” dedi Yusuf.
“Evet.” dedim.
“Ben cezaevine müracaat edeceğim nikahımız burada kıyılacak.” dedi.
 “Tamam.” dedim.
Annem “Sen nasıl istiyorsan öyle ilerle kızım.” dedi. “Kalbinin götürdüğü yere git.”
Yusuf’un annesi bana destek veriyordu.
Babası, “Sen bir teröristle evleniyorsun. Söyle ona isim verip çıksın.” diyordu.
Yusuf’un annesi ile Sakarya’ya gittik.
Kapıda asker beni içeri almadı.
“İyi de nasıl olur? Ben Yusuf’un sözlüsüyüm o benim adımı yazdırmış ziyaretçiler arasına.”
“Siz F…cüsünüz.”
Yusuf’un annesi girdi içeri.
Ben hapishanenin önündeki kaldırıma oturup ağlamaya başladım.
Nasıl ağlıyorum, anlatamam.
Yanaklarımda derecikler oluştu. Kaldırımdan sel akıyordu. Taşlar ağlıyordu.
 Gelip geçenler bana bakıyordu.
 İçerden kısa boylu yaşlı bir teyze çıktı.
 “Haçan senin adun Dilruba muydu?”
“Belli Karadenizli’ydi.”
“Senin nişanlun Yusuf değul mi?