'Sıra artık laik Türklerde'

Bu sefer Canan Kaftancıoğlu’yu hedef alan hukuk dışı infaz karşısında duyulan hayretleri izliyorum. Hayretler içerisinde. 

İstanbul seçimi sonrasında artık birşeylerin değişmekte olduğu beklentisine giren, rejimin bundan böyle düşüşe geçtiğini, muhalefetin er veya geç iktidarı ele geçireceğini, erken seçimin kapıda olduğunu iddia, farz ve umut eden muhalif kitledeki ve bu kitleyi sürekli kışkırtan nevzuhur kanaat önderlerindeki hayret ve hüsran.  

Nitekim birşeylerin illâki değişeceğine dair çok yaygın bir ruh ve şuur hâli söz konusuydu. Anlaşılır yanı tabii ki vardı, insanlar başlarına gelen belâya asla inanmak istemiyordu. “Akıl alır gibi değil”, “inanılır gibi değil”, “yok artık” gibi hayret nidalarının ardında hep bir umut vardı. O yüzden rejimin icraatındaki görülmemiş adaletsizliklerin, hukukdışılığın, hataların, sorumsuzluğun, vicdansızlığın ve cezasızlığın karşısında hep akla, izana, hukuka çağrı yapılıyordu. 

Nitekim Kaftancıoğlu kararından sonra dahî kimi hukukçular bir adalet mucizesine inanmak istercesine, Selçuk Kozağaçlı, Sırrı Süreyya Önder, Selahattin Demirtaş’ı tutuklayan mahkeme heyetinin Kaftancıoğlu’nunkiyle aynı olmasını, sanki başka türlü bir uygulama olabilirmişçesine, not etti.  

Paldır küldür içinde düşmekte olduğumuz uçurumun hâlâ kıyısında olduğumuza, eğer böyle giderse içine düşeceğimize biteviye vurgu yapan bu temenni dili hep hâkimdi. Fiillerin şimdiki zamanlarından mütemadiyen kaçınan bir dildir bu. Ne zaman hukukdışı bir uygulamayla karşılaşılsa “işte bu, hukuk devletinin sonu” ünlemleriyle konuşup yazmanın nedeni de bu tuhaf ve elbet seçici iyimserliktir. Oysa geri dönüp bakılsa 2013’ten bu yana “işte bu, hukuk devletinin sonu” dene