Sözüne sâdık olana mükâfât

Hudeybiye Anlaşması’nda üzerinde ittifak edilen altı madde vardı. Bunların içinde Müslümanlara en ağır gelen madde ise “Velisinin izni olmadan Kureyş’ten gelip de Peygamber Efendimize sığınanların, İslamı kabul etmiş olsalar bile velisine geri iade edilmesi” meselesi idi. Bilhassa Hz. Ömer gibi müteheyyiç fıtratlar bunu kabul edemiyorladı. Ama sadâkatın zirvesindeki Hz. Ebu Bekir-i Sıddık: “Yâ Ömer, şüphe yok ki, O (S.A.S.), Allah’ın peygamberi…  Allah’tan aldıklarını icrâ ediyor; Allah’a isyan edecek değil ya!” diyor. Hz. Ömer de: “O’nun Allah’ın Resulü olduğunu ben de biliyorum” deyince, Sıddık, “Hem O’nun yardımcısı Allah’tır. Ölünceye kadar sen, O’nun peşinden hiç ayrılma! Allah’a yemin olsun ki, O, her zaman hak üzeredir.” diyordu.

Anlaşma imzalanınca, daha mürekkebi kurumadan, Kureyş’in temsilcisi Suheyl İbn-i Amr’ın oğlu Ebu Cendel çıka geldi. Sühyl, ona Müslüman olduğu için hapsedip işkence ettiği ve Hudeybiye’ye gelirken sıkıca bağladığı küçük oğlu Ebu Cendel… Süheyl, onu görünce küplere bindi, burnundan soluyordu. Ebu Cendel’in yakasından tuttuğu gibi silkelemeye başladı. Bir yandan da: “Yâ  Muhammed! Anlaşma gereği senden ilk iadesini istediğim de budur” diyordu. Efendimiz (S.A.S.) şartları zorlayıp esnetmeye çalışıyordu ama Süheyl, “Öyleyse, aramızdaki anlaşma ebedî olarak biter ve ben artık seninle hiçbir anlaşma yapmam!” diyordu. Bir hamle daha yapıp:  “Onu bana bağışla ve anlaşmanın dışında tut” buyurdu. Ama daha sonraki ısrarları da hiç dinlemedi.

Gerçekten ortada yürek yakan bir manzara vardı. Efendimiz (S.A.S.) Ey Ebâ Cendel! Sabret ve mükâfatını da sadece Allah’tan bekle! Çünkü Allah (c.c.) hem senin, hem de seninle birlikte aynı kaderi yaşayan diğer mağdur müminler için mutlaka bir fereç ve mahreç, bir çıkış yolu ve bir genişlik ihsan edecektir. Ne var ki, şu anda biz bu kavimle, maddelerine bağlı kalma sözü vererek