Suriye neyse biz oyuz

Suriye'de Esad, rejimi ile beraber düştü. Mişel Eflak’ın akıl hocalığını yaptığı Baas rejimi (7 Nisan 1947) son kalesini de böylece kaybetti. Ortadoğu'da kaos, bilinmezlik ve herc ü merc daha da arttı.  Evet, kısa süre içinde Suriye’nin bir devlet olarak eskisine benzer bir tarzda varlık göstermesi artık mümkün gözükmüyor.

Türkiye’nin yok edilmesi için çalıştığı bir rejim gitti de ne oldu? Yerine kimler geldi? Esad idaresi gitti yerine HTŞ’nin ve Mazlum başkanlığındaki SDG’nin önü açıldı. Suriye’deki bu tablonun Türkiye açısından nasıl sonuçlar doğuracağını zamanla göreceğiz.

Tarih, bazı coğrafyaların kaderini elinden bırakmıyor. Birbirine benzer şekilde tekerrür edip duruyor. İslam tarihine baktığımızda Şam’da Emevî devleti kurulduğunda, hilafet saltanata dönmekle kalmadı; bu yeni idare ile Bilad-Şam zulmün ve baskının da merkezi haline geldi. Bu baskıdan kaçanlar daha çok ehl-i beyt olanlar çareyi Anadolu'ya sığınmakta buldu. O gün Anadolu demek Bizans yani Batı medeniyeti demekti. Günümüzde yine Esad zulmünden kaçanlar Anadolu'ya dahası Avrupa’ya sığınarak mülteci oldular.

Hani diyoruz ya, “Türkiye’de peygamber soyundan insanlar nereden geliyor? Doğru mu bu? Peygamberimiz’in (sav) soyunun yaşadığı Mekke ve Medine neresi, Doğu Anadolu neresi?” diye! Anadolu, Emevi-Şam devletinin zulmü sonucunda (daha sonraki devletlerin zalimlikleri de dahil) Peygamber (sav) soyundan olanların sığınağı haline geldi.  Son bir asırdan itibaren Şam idaresini ele alanlar da zalim olunca, özellikle son on beş yıldan beri Sünni Müslüman olan 10 milyon Suriyeli, Anadolu ve Avrupa istikametine doğru göç etmek zorunda kaldı. Sefalet içinde yaşıyorlar. Tarih değişiyor, ancak hadiselerin cereyan etme şekli bir türlü değişmiyor.

Rum Suresi’nde de anlatıldığı gibi, peygamberliğin ilk yıllarında Rumlarla (Bizans-Batı) İran (Pers) devleti bu toprakla