Suriye politikasında telafi yolu

Tunus, Mısır ve Libya'da etkisini gösteren Arap Baharı Suriye'ye geldiğinde, tüm dünya son Baas rejiminin de kolaylıkla yerini demokratik güçlere bırakacağını düşünmüştü. Ortadoğu'da artık demokratikleşmenin kaçınılmaz olduğu, Suriye'deki Esed rejiminin ya bu karşı konulmaz akıma uyum sağlayacağı ya da kısa sürede yıkılıp gideceği düşünülüyordu. Ancak Rejimin sahip olduğu desteğin sanılandan daha güçlü olduğu ve ABD'nin muhaliflere yeterli desteği verme konusunda çok istekli olmadığı kısa sürede anlaşıldı. 

Olayların başladığı 2011 baharından beş yıl sonra Suriye'nin vardığı nokta tam anlamıyla bir yıkım. Bu sürecin kazananlarını bulmak kolay değil. Belki Suriye'de üçüncü askeri üssünü açma hazırlıkları yapan Rusya ve bölgesel bir güce evrilen Hizbullah, Suriye'nin kazananları arasında sayılabilir. Ancak kaybedenler listesinin başında Türkiye'nin geldiği tartışmasız. Şam'da Emevi Camii'nde Cuma namazı kılmak, Halep'i vilayet yapmak gibi fetihçi bir anlayışla yola çıkan Türk dış politikası bugün güney sınırımızda nur topu gibi yeni bir Kürt yönetimi, Rus ordusu ve çeşitli terör örgütleriyle yüzleşmekte. Dahası Türkiye artık Ortadoğu'dan tamamen kopma tehlikesiyle karşı karşıya.

Bu karamsar tablo karşısında aynı Suriye politikasını sürdürmenin manasızlığı ortada; Türkiye kısa vadede Suriye'yi kaybetti, uzun vadede geri kazanmak için ise acilen siyaset değişikliğine gitmeli. Türkiye'nin Suriye'deki en büyük kazanımı, Suriye'deki menfaatinin Suriye'nin demokratik, insan haklarına saygılı, adil ve başarılı bir ülke olabilmesinde yatıyor. Diğer bir ifadeyle, Türkiye Cumhuriyeti'nin Suriye'de askeri üs kurmaya, terör örgütleriyle gizli ortaklıklar kurmaya ya da ekonomik ayrıcalık elde etmeye ihtiyacı yok. Anadolu ve Suriye halkları arasındaki yakınlık ve ortak değerler Türkiye'nin Suriye'de dürüst, şeffaf ve ahlaklı bir dış politika takip etmesine imkan tanımakta