Tek Atışlık Adalet; İdam

12 Eylül Askeri Darbesi üzerinden kırk yıl geçti. Türk Medyası, Türk Siyasi hayatının en büyük olaylarından hatta kırılma noktalarından biri kabul edilen hadiseye artık ilgi göstermiyor. Sebebini anlamak zor. Olağanüstü Hal'in gazabından canlı kurtulabilen o günün gençleri şimdi yaşlandılar. Hatıraları da kendileriyle birlikte yaşlanmış ya da küllenmiş olmalı. İhtilal mağdurlarıydılar. O günleri hatırlamak istememeleri gayet normal. 

Askeri İdarenin sertliği kadar, o günün siyasetçilerinin aymazlığı da hafızalardan silinecek cinsten değildi. Ülkenin üzerine çöken yoğun toz bulutu, şu an Türkiye'nin içine düştüğü derin girdaba çok benziyordu. Siyasetçiler birbirini yemekle meşguldü. Meclis, üç ay boyunca Cumhurbaşkanı'nı seçecek iradeyi gösteremedi. Ekonomi bugünkü gibi bir felaketti. Devlet, vatandaşın Dolar ve zenginliğine çökmüyordu ama, cebinde yabancı para bulundurmak suç sayılıyordu. Ülkeyi yetmiş sente muhtaç eden beceriksiz siyasetçilerin hüküm sürdüğü günlerdi. O günün iş bilmez siyasileri şimdi unutuldu ama 12 Eylül'ün bıraktığı derin iz hala silinmedi.

Hukuk'un despot idareler elinde yağlı ip ve giyotine dönüştüğü ülkelerde en son konuşulacak ya da hiç konuşulmayacak konu, cezaların ağırlaştırılması olmalı. Hele telafisi olmayan ve hata yapma riski çok yüksek ve yabancıların "One Shot Justice" dedikleri sorgusuz infaz, idam gündeme bile gelmemeli. Zaten her istediğini alabilen zorba idarelerin zevk süresini uzatmak için daha kanlı şölenlere ihtiyaç var mı? Türkiye'de hukuk, dikta idarelerde olduğu gibi, vatandaşa karşı devleti korumak üzerine kurgulamış durumda ve sadece sıradan halka uygulanıyor. Dokunulmazlık şemsiyesi altındakiler için cezai müeyyideler, torba yasalar içindeki sıradan KHK'lardan ibaret. 

Gözü dönmüş bir avuç siyaset yüzü, trafik cezaları da dahi