Topal tilkinin kuyruğu

Prof. Dr. Suat Yıldırım Hocamız, Hulusî Yahyagil’den bahsederken şunları anlatıyor:

“Merhum Hulusî Ağabeyi ilk defa İlahiyat Fakültesi ikinci sınıf öğrencisiyken 1962 yılı yaz ayında Elazığ’daki evinde ziyaret ettim. Elazığ’da  bütün şehir ahalisinin tanıyıp, büyük bir saygı, sevgi, güven duydukları, kendisinden ‘Albay Hulusî Bey’ veya ‘Hacı Hulusî Bey’ diye bahsettikleri bir zattı. Mütebessim, mütevazi, ruhu itminana ermiş, namazlarını câmide kılan, mahalle sakinleri tarafından tanınıp selamlaşılan, büyük-küçük, yaşlı genç herkese ilgi gösteren hoş sohbet bir zattı. Sünnet-i seniyeye uygun sakalı, nûranî yüzü, heybesi maneviyat dolu haliyle âdeta âhiretten gelmiş mücessem bir ruh gibiydi. Gelen insanlarla sohbet etmekle beraber, zamanının çoğunu Risale-i Nur’dan okumaya ayırırdı. 

“Derse, Salavât-ı Şerîfeyle başlıyordu. Hatırımda kaldığı kadarıyla en çok, ‘Allahümme salli alâ seyyidina Muhammedin hayri’l-verâ, şemsi’d-duhâ bedri’d-düca, nûri’l-hüda…’  sîgasıyla olan salavatı okurdu. Sonra en az üç kadar Hadis-i Şerif okuduktan sonra Risale-i Nur’dan okur veya okuturdu.

“Bulunduğu toplantılarda mâlâyânî (mânasız, boş) ve özellikle politikadan konuşulmazdı. 1960 İhtilalinden sonra Cumhurbaşkanı olan Cemal Gürsel, Harp Okulundan devre arkadaşıymış. Kendisine tavsiyelerini ihtiva eden bir mektup gönderdiğini öğrendim. Bu hadise, idarenin başında olanlara emr-i bilmaruf ve nehy-i ani’l- münker yapması bakımından çok önemliydi.

“Hulusi Ağabey, ders ve sohbet esnasında havayı yumuşatmak için yaptığı espriler hakikate vesile olurdu. Bu kabil latîfeleri kaldırabilecek yakınında birilerinin üzerinden yapardı. Bir gün Hulusî Ağabey, bir hoca arkadaşa; ‘Hocamız keskin zekalı, becerikli ve erkân-ı harp (kurmay) biridir’ deyince arkadaşın koltukları kabarmış. Hemen arkasından, ‘Ama kurmaylar, sade ve kolay meseleleri de karmaşık, anlaşılmaz hale getirmeyi iyi becerirler!’ deyince omuzları iniv