Türkiye tedavi edilmediği için ölenler diyarı!

RAMAZAN F. GÜZEL- TR724.COM 

Geçen hafta ameliyata girerken çok farklı hisler içindeydim. Narkozu verdiklerinde tavandaki kuvvetli ışıklara bakarken bir an içimden, “Şu an uyandın-uyanmadın, neyin geride kalır, ne eksik kalır ki?!” şeklinde bir soru geçti ve aklıma dişe dokunur bir şey gelmedi.

 

Yaş elliye yaklaşırken, ordan oraya savrulmanın, bir şeyleri savunmaya, adalet adına bir şeylere vesile olmaya çalışmanın sonunda elde var sıfır… Daha önce çok dilime dolanan Hz Meryem’in şu sözleri tekrar dilimin ucuna geldi: “Keşke bundan önce ölmüş olsaydım da unutulmuş gideydim.” (Meryem/23) (“Keşke toprak olsaydım” diyenlerden olmak da var (Nebe/40) ama..) Yapılanlardan yana bir şey yok ama aklıma bir bitirmeyi düşündüğüm kitabım geldi, o bitmeden gidersem gözüm arkada giderim diye düşündüm o an açıkçası..

Damarıma ilacı zerk ederlerken başımda koşuşturan doktor ve hemşire (sayabildiğim kadarıyla) 6 kişi kadardı. Bu hadisenin bu kadar müştemilatlı olacağını düşünmemiştim, “ayak üstü müdahale ederler, yollarlar” diyordum. Hem şaşkınlık, hem de suçluluk içerisinde, doktor olduğunu sandığım bir beye:

“Size de zahmet oldu, bir böyle rahatsızlığım için size bir sürü iş çıkardım” dedim. Ağzımdan dökülüveren sözlere anlam veremedi doktor, birkaç kez tekrarlattı. Yine anlamadı, “İngilizce olarak da söylemek ister misiniz, anlayamadım da?!” dedi.

“Kardeşim, sana hangi dilde söylesem, yine aynı anlamda şeyler söyleyeceğim ve anladım ki sen anlayamayacaksın; benim yaşadıklarımı, duyduklarımı bilmeden…” diyemedim de, “Yok bir şey, önemli değil” diye geçiştirdim.