"Tutuklu gazeteciler için yola revan olduk"

Beraber aynı kurumda çalıştığım gazeteci arkadaşlarım yıllardır hapiste. Mustafa Ünal, Fevzi Yazıcı, Harun Çümen, Zafer Özcan, Yakup Şimşek... Türkiye’de yaşadığım 19 aylık hapishane hayatımın ardından özgürlüğüme kavuşmanın buruk açısı hala yüreğimde. Dostlarımın, arkadaşlarımın, meslektaşlarımın hala zindanlarda olması beni kahrediyor. Suçsuz bir şekilde tutsaklar onlar. Çıktığımdan bu zamana kadar onlar için elimden geleni yapmaya çalışıyorum… Ancak yetmez diyorum, bu da yetmez o da yetmez… Onlar için ne yapsam yetmez… Kendimi yollara atıyorum… Yaşım ilerlese de, gençliğimdem eser kalmasa da yola revan oluyorum. Haykırmalıyım dağlara taşlara, söz geçirmeliyim güçümün yettiği kadar denizlerin, nehirlerin azgın sularına… Ülke ülke gezmeli önüme gelen herkese arkadaşlarım haksız yere zindanlarda diye bağırmalıyım. “Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım...” mısraları yükseliyor dudaklarımdan. Ruhun şad olsun ey koca şair, hissiyatın hissiyatım oluyor…

Onlar hapse gireli nice aylar geçti, mevsimlerin biri bitip biri başladı, yıllar yılları kovaladı…

Onlar hapse girdiğinde doğan bebekler okullu oldu…

Onlar hapse girdiğindeki çocuklar delikanlı olup yuva kurdu…

Onlar hapse girdiğinde nicelerinin anaları, babaları gamdan kederden hayata gözlerini yumdu…

Onlar için şimdi yollardayız.

Onlarla çalışma onuruna sahip olduğum için kendimi çok bahtiyar görüyorum. Onlar ne güzel insanlar bir tanısanız, bir bilseniz. Onlar kalemlerinin namusunu korumuş tarihe geçmiş şeref timsali medya mensupları. Örneğin Musta Ünal, Ankara’da far