Uzanan eller

Sabah namazını kıldırmak üzere camiye geldim. Büyük salona girerken caminin arkasında bir köşede oturan iki genci gördüm. Bunlardan birinin saçı sakalı birbirine karışmıştı. Yanındaki arkadaşı da biraz telaşlıydı. 12 Eylül 1980 öncesi olduğu için, her tarafta ciddi karışıklıklar vardı. Sebepsiz yere insanlar öldürülüyor, önü alınamaz olaylar oluyordu. Bu manzaradan biraz tedirgin oldum. Biraz sonra cemaatten tanıdığım genç bir arkadaş da geldi. Onu bir köşeye çekip; “Bu iki kişiyi tanımıyorum, biz namaza durunca bir fenalık yapabilirler, onun için sen biz namaz kılarken onlara göz kulak ol“ dedim.

Sabah namazını kıldık. Tesbihat ve duadan sonra ben ayağa kalkınca, bu iki kişi benim olduğum tarafa yürümeye başladılar. Sabırla bekledim. Biraz daha düzgün giyimli genç, bana kendisini tanıttı, beni tanıdığını söyledi, hizmet hareketini de yeni yeni öğrenmeye başladığından bahsetti. Yanındaki diğer kişi de onun çok samimi  arkadaşıymış. Ona da kendisine çekidüzen vermesini, namazlarını kılmasını, içki içmemesini söylemesine rağmen bir türlü o bu alışkanlıklarından vazgeçmemiş. Dün gece yine onunla görüşmek üzere evine gittiğinde, evdekiler onun meyhanede olduğunu söylemişler.

 O da meyhaneye gitmiş, oradan çıkmaları için çok ısrar etmesine rağmen arkadaşı çıkmayınca birlikte sabaha kadar meyhanede oturmuşlar. Sabah olunca da ısrarla bu arkadaşını camiye getirmiş. Sonra bana döndü dedi ki; “Hocam, benim en yakın arkadaşlarımdan birisi bu. Ben buraya kadar getirebildim ancak. Ne olur ona bir şeyler anlatın, içkiyi bıraksın, meyhaneye gitmesin“ dedi. Ben her ikisine de ayrı ayrı sarıldım. Hoş geldiniz dedim. Benim evim de caminin hemen yanında olduğu için onları kahvaltıya davet ettim. Birlikte kahvaltı yaptık. Ben hiçbir şey anlatmadım. Onlar ayrılırken sadece onlara “tekrar görüşelim inşallah“ dedim.


Aradan iki veya üç ay geçti. Bir gün öğleyin namaz kıldırmak üzere camiye geldim. Namaz bittikten sonra iki genç yanıma yaklaştı. Bir tanesini tanıyordum, daha önce sarhoş arkadaşı