Vallahü Ğalibün...

Cenab-ı Hakkın Hz.  Yusuf’u Mısır’da yerleştirmesi ve ona rüya tabirini ve olayların ifade ettiği mânâyı öğretmesi, Yusuf Suresinde anlatılmasından sonra  “Vallahü  ğâlibün alâ emrihî”  (12/21)  buyuruluyor. Yani, “Allah Teâlâ iradesini yerine getirmekte her zaman mutlak galiptir.”

Bir müddet, İzmir Buca Cezaevinde Ramazan aylarında vaaz veriyor ve teravih namazları kıldırıyordum. Cuma günlerinde de Yusuf Suresi'nden sohbetler yapıyordum. Bir gün birisi yanıma gelip bana bu âyeti sordu: “Peki, ‘ğâlibün’ yerine aynı mânâya gelen ‘yağlibü’ denilseydi ne olurdu?” diye sordu. Kendisi medresede yetişmiş Arap edebiyatı ve İslâmî ilimleri tahsil etmiş bir mahkûm imiş. Karadenizli… Meseleyi fazla açmadı ama ağır cezalık…  Ben “Vallahü ğalibün” bir isim cümlesidir. Mânasında devam ve sübut vardır. Yani “Allah her zaman galiptir” demektir. Eğer “Vallahü yağlibü”  Yani  “Allah gâlip gelir” gibi bir mânaya gelecekti. Çünkü İsim cümlesi değil; fiil cümlesidir. Muzarî yani geniş zamanı ifade eder. Fiil cümlelerinde devam ve sübut mânası yoktur.” dedim. Tabii bir incelik ancak maânî, bedî, beyan ilimleri ile ilgilidir. İmam-Hatip Okullarında bunlar okutulmaz. Benim gibi İmam-Hatiplinin ağzından duyması ona çok garip geldi. Halbuki ben Maânî kitabını İmam-Hatipte değil; Kestanepazarı Yurdunda Hacı Ali Tosun Efendi hocamızdan okumuş ve Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin İşârâtü’l-İ’caz tefsirinde tatbiklerini görmüştüm.

“Kemâl çağına geldiğine  (Yusuf’a) hüküm ve ilim verdik” (12/22)  Buradan, hüküm ve ilmin ayrı ayrı yeri ve önemi  olduğunu anlıyoruz. Çünkü bazı ilim adamları, çok iyi ilme sahip olabiliyor ama çok iyi bir hüküm ve idare adamı olamıyorlar.  Zira hüküm adamı olma kabiliyetleri bulunamayabiliyor… 

“Derken, bulunduğu evin hanımı Yusuf’u kendisine bağlamak, onun nefsinden murad almak istedi; kapları kap