Vicdansızlığın Anatomisine Giriş

İki kardeştiler...

Yağmurlu, serin bir sonbahar günüydü. Hazan mevsiminde, özlem kokan şehirde yolları birleşmişti. Bin bilinmeze açılacak bir kapının eşiğinde ve can alıcı ayrılıkların arifesindeydiler. 

Kader birliği etmişlerdi, her şey geride kalacaktı. 

Dertle harmanlanmış sade hayatlarını hep didinerek geçirmiş, Anadolu yorgunu bir ebeveynleri vardı arkalarında. İkişer cüz Kur’ân okuyamadıklarında o günlerini yitik sayan, gecelerin karanlığını secdeleriyle aydınlatan, öpülesi ellerinden tespih, safi gönüllerinden yakarış eksik olmayan, derviş ruhlu bir anne, baba. Emniyet ve asayişin hep temsilcisi olmuş ve öyle de evlat yetiştirmiş, mütevekkil, hak dostu… Sürgün yollarına revan olacak ciğerpareleri, ellerini öpüp rızalarını arz edecek imkânı bile bulamamışlardı. Polis, bir gece sabaha karşı evlerini basmış, görevliler her yanda didik didik biricik yavrularını aramışlardı. Acınası bir polis şefi, seccade yorgunu anneyi bir köşeye sıkıştırmıştı. “Bak teyze” diyordu. “Çabuk çocuklarının yerini söyle! Yoksa seni hapse götüreceğiz!” Bu bir tacizdi, haddi aşmaydı. Bir köşede ayakta bekletilen masum kadın, yaşadığı dehşetin etkisiyle –affınıza sığınarak- küçük abdestini altına kaçırmıştı. Donuklaşmıştı gözleri. Kurumuştu göz pınarları. Baba için söze ne hacet?

Gözyaşlarını içine akıtırdı o, bir kenarda. Sessiz ama vakur. Yıkılmıştı başlarına dünyaları, ahir ömürlerinde.

Geçen günlerde, “kâğıttan kaplan” Süleyman bakanın “ucuz” bir polisi, bir bayanı herkesin önünde fütursuzca taciz etti. Her şey o kadar açıktı ki! Kapalı kapılar ardında, nezarethanelerde, hapishanelerde olup bitenleri düşünmek bile istemiyorum. Bakan hâlâ tâcizci polise “evladımız” diyebiliyor, “karga tulumba içeri istiflerken oldu” diye höyk